Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Tα ποιήματά μου...Εσύ....


Ένα βράδυ. Πρώτο βράδυ.                                                                                                              Καθώς σιγαλιά επικρατεί,ήρθε η ώρα για το τελευταίο κονσέρτο.

Ξεπλένω τα χέρια μου από το αίμα της ποίησης.

Δε θέλω άλλο πια να με καρφώνει στον Σταυρό.

Εγώ και Συ ..Μα πιο πολύ ακούγεται το Θεός μέσα μου.

Είναι μάταιο να χαμογελάς στη γραμμή του Φεγγαριού μου  όταν το είδωλο του υπάρχει ,στον νυχτερινό Καθρέπτη του παρελθόντος μιας άλλης.

Η αγάπη κρύφτηκε στα μάτια, στο Φως. Κι ας αναρωτιέσαι τι θαρρώ πως τραγουδάει μέσα στη καρδιά μου…

Εκείνος σε έστειλε και με μεθάς με Αγνότητα.

Ένα Αστέρι, θαρρώ η Αφροδίτη..(Βλέπεις..Και τα 2 με Α κεφαλαίο..Υπάρχει Ω κάπου στον ορίζοντα άραγε..) σου πήρε τη μιλιά.

Με παγωμένο βλέμμα ρίχνεις χιόνι και φτιάχνεις κοράλλια να έρθουν να περπατήσουν Νεράιδες στοιχειωμένες από ένα φεγγάρι της Ανατολής.

Όλο μιλάει το χαμόγελο σου μα χαμηλώνω το βλέμμα.                                                                                                                                      Φεύγεις.

Πας στα βράχια  να μου μιλήσεις από μακριά για τα αστέρια του Έρωτα.

Όλα έχουν το ίδιο όνομα.

Διαγράφονται δακρυσμένα (μάτια. χείλη.. λαιμός) από κράμα Χαράς και Θρήνου . Καλπάζουν  στα σύννεφα κ φεύγουν.

Το φεγγάρι έχει ματώσει λίγο..`Ισα το χρώμα, το δικό μου , να επισημάνει.

Υψώνω το χαρτί της ησυχίας μου.

Με τα δυο μου χέρια το χαρακώνω με αυθόρμητα φιλιά σκέψης.                                                                                                                                                       ΗΡΕΜΩ

Τέρμα ο Έρωτας .Θα σε ξυπνήσω (τώρα κοιμάσαι απαλά..)   ένα πρωινό του Μάη, στην εποχή μου και θα πεθάνουμε μαζί στο δειλινό του. Μόνο τότε θα υπάρξουμε μέσα στον ήχο των κυμ..Α.τ..Ω..ν. Να τι ακούω

ψ  υ χ  η  μου . Να..

 

Και θα χαθώ..θα γυρίσω ξανά..μια μέρα φωτεινή..και αν όντως υπάρχει ανάμεσα μας φως, θα γυρίσω ξανά σου λέω..Ο πόνος μέσα σου είναι διπλός για μένα. Ας είσαι χαρούμενος μέσα στις αναμνήσεις περασμένων χρόνων. Δε θα αντέξω τα κομμάτια τα σπασμένα του καθρέπτη σου. Μα θα ‘μαι δω σαν γυρίσεις σε μένα .. σα δείκτης ρολογιού σταματημένου. σαν ψίθυρος  ανάγνωσης ποιήματος σου μέσα στο σκοτάδι. Σαν άγγιγμα χεριού μέσα στον ύπνο....

η αιωνιότητα που μας ενώνει δε θα μας αφήσει να κρυφτούμε μάτια μου..είχες πει.

Θα γυρίσω ξανά σαν σε ακούσω. Μα θα ναι για πάντα. καλό ταξίδι στον ουρανό σου..

Εχθες έκλαψα..Το ξέρεις..μα δεν ήταν δάκρυα τόσο θυμού ή λύπης. Εκεί που δάκρυζα χαμογελούσα γιατί ήξερα πως είναι το πείσμα που με οδήγησε εκεί , η έκπληξη! Έχεις δίκιο σε αυτά που μου είπες. Θα είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό που υπάρχει σε μας . Αγάπη δίχως όρια και τυπικότητες .Αγάπη μυστήρια. Αγαπάμε τον Θεό μα δεν τον έχουμε γνωρίσει από κοντά.. μόνο με πράξεις. .Λατρεύουμε τον Έρωτα, την Αγάπη.. Μα είναι συναισθήματα. Δεν τα βλέπεις, μόνο τα ζεις. .ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ; ; ..

Η αγάπη είναι μυστήρια μα όταν αγαπάς,

αγαπάς για πάντα…

 

 

( Το κείμενο αυτό ,γράφτηκε στο νησί της απόλυτης έμπνευσης, στη πανέμορφη Κέρκυρα. Κάποιο καλοκαιρινό ξημέρωμα, καθώς εκείνος έβλεπε όμορφα όνειρα ξαπλωμένος δίπλα μου, εγώ ήδη ήξερα πως με είχε προδώσει με την αδελφική μου φίλη. Κι όμως..η αγάπη μου για αυτόν , ήταν τόσο αγνή …Ένιωθα ευλογημένη, έστω που κατάφερα να αγγίξω για λίγο τη ψυχή του. Εξάλλου, αυτό δεν είμαστε ; Ψυχές… τι σημασία να έχουν πια τα επίγεια όταν τα πνίγεις με τον έρωτα σου…. Σε ευχαριστώ γαλάζιε άνεμε , με έκανες να αγαπήσω τα ποιήματα όλου του κόσμου.)
Γράφει: Ελισσάβετ Μπουτζέλη

1 σχόλιο: