Την ψάχνεις ανάμεσα στα γραφεία της
ΤV 100, σε υποδέχεται
με ένα χαμόγελο και δυο μεγάλα εκφραστικά μάτια. Συζητά ανοιχτά μαζί σου για όλα τα θέματα, δηλώνει αθεράπευτη
καριερίστρια και δεν παύει να μας ενημερώνει καθημερινά στο μεσημεριανό δελτίο της
TV 100. Aυτή είναι η δημοσιογράφος,
Κική Τσιλιγγερίδου.
4 χρόνια Παράθυρο με Θέα, πρωινό ξύπνημα, πρώτη ενημέρωση. Φέτος δεν
παρουσιάζετε πια την πρωινή εκπομπή. Πώς είναι η αίσθηση, λείπει κάτι;
Τώρα πια, όχι, στην αρχή όμως, δεν κρύβω ότι... κάτι μου έλειπε. Το
Πρωινό ήταν μια μεγάλη πρόκληση από την αρχή και το χάρηκα πολύ, ιδιαίτερα την
περίοδο όταν το συμπαρουσιάζαμε με το Βαγγέλη Πλάκα. Είχα τη χαρά να
συνεργάζομαι με εξαιρετικούς συναδέλφους και είχαμε κάνει μια πολύ αρμονική ομάδα, όμως πιστεύω πως όλα
κάνουν τον κύκλο τους και η δική μου παρουσία στο Πρωινό είχε κάνει το δικό
της. Αυτό που κρατάω είναι η ευεργετική συνήθεια να ξυπνάω νωρίς το πρωί.
Δελτία ειδήσεων, πρόσωπο ταυτισμένο με ενημέρωση. Ήταν πρωταρχικός
στόχος μετά το πέρας των δημοσιογραφικών σπουδών σας;
Η αλήθεια είναι ότι με γοήτευε πάντα ο έντυπος τύπος, ιδιαίτερα ως
φοιτήτρια. Πίστευα τότε ότι η τηλεόραση και το ραδιόφωνο δεν εμβαθύνουν όσο θα
ήθελα. Στα χρόνια που πέρασαν είχα την ευκαιρία να εργαστώ σε εφημερίδες,
περιοδικά, ραδιόφωνο και τηλεόραση και μπορώ να πω, ότι όλα τα μέσα δίνουν
περιθώριο και δυνατότητα για εμβάθυνση και ότι η ποιότητα του τελικού
αποτελέσματος εξαρτάται απολύτως από το χρόνο που θα αφιερώσεις και από την
προσοχή που θα δώσεις.
Δημοτική τηλεόραση και κατ’ επέκταση επιλογή και ανάδειξη τοπικών
θεμάτων και προβλημάτων αυτοδιοίκησης. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί
περιοριστικό σαν υλικό;
Όχι απαραίτητα διότι, μπορεί να δίνουμε έμφαση στις τοπικές ειδήσεις,
ωστόσο δε μένουμε ποτέ εκτός κεντρικής επικαιρότητας. Εξάλλου, οι τοπικές
ειδήσεις, ιδιαίτερα σε μια πόλη όμως η Θεσσαλονίκη, παρουσιάζουν ενδιαφέρον
ευρύτερο και όχι μόνο τοπικό.
Στο χώρο σας διακρίνετε δυνατές φιλίες και άριστες συνεργασίες που μόνο
θετικά θυμάστε;
Πολλές! Με όλους τους συναδέλφους έχουμε άριστες σχέσεις συνεργασίας
αλλά, μετά από τόσα χρόνια έχω κάνει πολλούς και καλούς φίλους.
Ο πρώτος άνθρωπος πους σας έδωσε μια ευκαιρία, σας επέλεξε και πίστεψε
στη δημοσιογραφική σας δεινότητα;
Ήταν ο Δημήτρης Γουσίδης. Θυμάμαι όταν πήγα στο γραφείο του, 21 ετών με
απίστευτο θράσος και του είπα ότι θέλω να δουλέψω στο ένθετο των Νέων, στο
«Ζω». Μάλλον τον είχα πετύχει στις καλές του, γιατί μετά από μια μίνι
συνέντευξη, μου είπε να ανέβω επάνω (τα γραφεία του «Ζω» ήταν στον δεύτερο
όροφο του κτιρίου όπου στεγάζονταν «Τα Νέα») και να δοκιμαστώ για ένα μήνα.
Έμεινα στα Νέα συνολικά 4 χρόνια. Βέβαια στη συνέχεια ήταν κι άλλοι. Ο Άγγελος
Κολοκοτρώνης, διευθυντής μου στην «Ωμέγα Τηλεόραση» και στη συνέχεια
προϊστάμενός μου στην TV100 και ο Αντώνης
Οραήλογλου αργότερα στην TV100.
Υπάρχουν βλέψεις για μετακίνηση σε ιδιωτικά κανάλια και αν όχι τώρα που
τα πράγματα δεν επιτρέπουν, στο παρελθόν έγιναν συζητήσεις; Ή η Δημοτική
Τηλεόραση λειτουργεί και σαν δικλείδα ασφαλείας;
Δεν ξέρω αν είναι εποχή να σκέφτεται κανείς μετακινήσεις. Παλιότερα
είχα κάνει κάποιες συζητήσεις που όμως δεν ευδοκίμησαν και τώρα πια το θεωρώ
πολύ δύσκολο. Όχι πως αν γινόταν κάποια συζήτηση δε θα ήμουν θετική, απλά
πιστεύω πως είναι δύσκολο.
Πολλοί κάνουν λόγο για μια έντονη προσωπικότητα, ετοιμόλογη, έξυπνη,
που συνδυάζει άψογη εμφάνιση. Ο συνδυασμός αυτός κερδίζει τις εντυπώσεις,
φοβίζει, δημιουργεί εμπόδια;
Τίποτα δε μετράει περισσότερο από την εργατικότητα και την αποτελεσματικότητα
στη δουλειά. Αν δε κάποιος είναι και συνεργάσιμος, είναι πιστεύω ιδανικός
εργαζόμενος! Η εμφάνιση κατά τη γνώμη μου, σε βάθος χρόνου, λίγο μετράει και
έτσι θα έπρεπε να είναι.
Ραδιόφωνο, έφτασε στο τέλος για εσάς; Θα επανέλθει; Σε μια χρονική
στιγμή που κλείνουν ιστορικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, εκπομπές κόβονται, μπορούμε
να μιλάμε για νέα πράγματα;
Τίποτα δε φτάνει στο τέλος του! Ελπίζω να επανέλθει, γιατί είναι ένα
μέσο στο οποίο δεν απασχολήθηκα όσο θα ήθελα. Το ραδιοφωνικό σκηνικό βέβαια στη
Θεσσαλονίκη, δεν είναι καλό, ιδιαίτερα σε ο,τι αφορά τα ενημερωτικά ραδιόφωνα,
τα οποία είναι λίγα. Ελπίζω αυτό να αλλάξει σύντομα.
Σε ένα νέο άτομο που ξεκινάει τώρα και ευελπιστεί να ασχοληθεί με την
ενημέρωση, τι θα του λέγατε; Όχι σαν βαριά διδαχή ή κοινωνιολογικό pointing αλλά σα φιλική συμβουλή. Ότι
απαιτείται συνεχή γνώση, ότι τα πάντα είναι θέμα γνωριμιών, ότι είναι δύσκολο
να ξεχωρίσει;
Θα του έλεγα να κάνει την προσπάθειά του, να είναι θετικός και
υπομονετκός. Για τις ευκαιρίες που του δίνονται δυστυχώς είναι σημαντικός
παράγοντας η τύχη και η εποχή δεν προσφέρεται για μεγαλεπίβολα σχέδια. Από την
άλλη, παρακολουθώ εξαιρετικούς συναδέλφους που δραστηριοποιούνται από τη
Θεσσαλονίκη για ΜΜΕ στο εξωτερικό και μάλιστα με καλές αποδοχές. Επίσης, αυτό
που λέω στους νέους συναδέλφους και το πιστεύω απολύτως, είναι ότι το
μεγαλύτερό τους εφόδιο, που τους ακολουθεί πάντα και παντού, είναι η μόρφωσή
τους. Είναι σημαντικό να ξέρουν καλά και σωστά ελληνικά. Και το τονίζω, επειδή
εκ του... αποτελέσματος φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο αυτονόητο.
Σε μια διάλεξή του ο κ. Φραγκονικολόπουλος, επίκουρος καθηγητής του Τμ.
Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ δήλωσε ότι οι δημοσιογράφοι απολαμβάνουν μετά βίας το 3%
της αποδοχής των πολιτών, ότι δε τους εμπιστεύονται πια. Πώς το βιώνετε αυτό εσείς;
Ελάχιστα, κυρίως επειδή εργάζομαι σε ένα τοπικό μέσο και οι αποδοχές
μου είναι λογικές. Ο κόσμος αντιδρά κυρίως απέναντι στους δημοσιογράφους των
κεντρικών μεγάλων μέσων, επειδή θεωρούν ότι προσπαθούν να επηρεάσουν την κοινή
γνώμη. Αυτή όμως είναι μια άλλη συζήτηση που αφορά στο mediaκό σκηνικό
στην Ελλάδα.
Η οικογένεια, ως αγχωτική κοινωνική επιβολή, τι συνδηλώσεις έχει για τη
Κική Τσιλιγγερίδου; Μακρινή επιθυμία, δευτερεύουσα προτεραιότητα λόγω καριέρας;
Ο,τι και να κάνουμε στην επαγγελματική μας ζωή, ο καθένας μας, πιστεύω
πως αυτό που ολοκληρώνει έναν άνθρωπο είναι η οικογένεια, τα παιδιά. Αυτό το
έχω πάντα στην άκρη του μυαλού μου. Προς το παρόν πάντως, τα δικά μου σχέδια
για οικογένεια είναι μακρινά.
Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου