Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

H Μάρα Τσικάρα και το ΄΄Μεθυσμένο Παραμύθι'' της.


Το ‘’Μεθυσμένο Παραμύθι’’ είναι μια ξεχωριστή αγαπημένη στήλη στον ‘’Εξώστη’’, αλλά εκπέμπει και στο clipartradio,gr κάθε Δευτέρα 20:00- 22:00. Η Μάρα Τσικάρα, εμφανίζεται στο ‘’Μαύρο Νερό’’ στο studio Vis Motrix, κάθε Πέμπτη με Κυριακή στις 21:00. Κάποιες φορές υποδύεται τη μάγισσα Μουρτζούφλω, βάζει υπέροχες μουσικές ως dj και τα καλοκαίρια τρέχει να μας σώσει από αβέβαιους πνιγμούς μας μέσα σε σκέψεις ή στα ρηχά νερά, ως ναυαγοσώστρια. Η Μάρα δεν ξεχνάει ποτέ να φλερτάρει με την ζωή και τα ταλέντα της. Άλλωστε, ‘’μες τη μοναξιά μας είμαστε τελικά πολλοί κι ενώ την υμνούμε και την διαφημίζουμε, τελικά την αποδυναμώνουμε.’’

 

Το ‘’Μεθυσμένο Παραμύθι’’ εκπέμπει στο clipartradio.gr αλλά και διαβάζεται στον Εξώστη, Οι αφορμές του;

 

Το Μεθυσμένο Παραμύθι ξεκίνησε ως ραδιοφωνική εκπομπή το 1998 στα Χανιά. Πέρασε κι από τον 9.58 της ΕΡΤ3 στη Θεσσαλονίκη, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στις σελίδες του ΕΞΩΣΤΗ κι εδώ και μερικούς μήνες στον www.clipartradio.gr. Ακόμη κι όταν δεν έβγαινε στον αέρα ή στο χαρτί, υπήρχε σαν alter ego, ίσως η πιο συναισθηματική πλευρά του εαυτού μου, η πιο αθώα ή η πιο υποψιασμένη. Μπορεί τελικά να είναι το βλέμμα ενός σκυλιού, ενός παιδιού, ενός περαστικού στο δρόμο, μια ξαφνική βροχή, μια ξαφνική λιακάδα. Σε πρακτικό επίπεδο, από τα Χανιά ακόμη, η προετοιμασία της εκπομπής περιελάμβανε και την απαραίτητη βόλτα στην πόλη για να συλλεχθούν εικόνες, ήχοι, ιστορίες. Κατά τη γνώμη μου, οποιαδήποτε καλλιτεχνική δημιουργία προϋποθέτει φυσικά δουλειά αλλά κυρίως ζωή. Από κει αντλούνται τα θέματα. Και δόξα το θεώ η ζωή περιλαμβάνει τα πάντα. Από τη βαρετή μας καθημερινότητα μέχρι την πιο αναπάντεχη περιπέτεια. Δυο αντίθετα άκρα μιας ευθείας, που αν γινόταν κύκλος θα ερχόταν πολύ κοντά. Αυτό προσπαθεί να κάνει το Μεθυσμένο Παραμύθι. Να ανοίξει τα μάτια του και να δει αυτό που γίνεται γύρω του, να τα κλείσει και να δει τι του γεννιέται. Κι αν έχει ανακαλύψει κάτι σημαντικό, να το μοιραστεί. Αυτός που το διαβάζει ή το ακούει, γεννάει μια καινούργια εικόνα. Στόχος είναι λοιπόν η συνδημιουργία πομπού και δέκτη. Η επικοινωνία και η διαπίστωση ότι μες τη μοναξιά μας, είμαστε τελικά πολλοί. Κι ενώ την υμνούμε και τη διαφημίζουμε… ταυτόχρονα την αποδυναμώνουμε.

 

 Τα κείμενά σας, ξεκινούν με στίχους, εμπνέονται από πίνακες ζωγραφικής, περιπλέκονται με προσωπικά βιώματα. Για να επιβεβαιώσουν το παραμύθι που είναι ‘’μεθυσμένο’’;

 

Μεθυσμένο γιατί τρεκλίζει μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Γιατί ποτίζει την καθημερινότητά του με κρασί. Παραπατάει, πέφτει, γελάει, κλαίει. Προσπαθεί ν’ ακούσει μουσικές στους ήχους της πόλης, να δει πίνακες ζωγραφικής μες το γκρίζο, να διαβάσει ποιήματα στις σιωπές των ανθρώπων, να βρει κάτι πολύτιμο μες τα σκουπίδια. Κάποτε το πετυχαίνει. Άλλες φορές, η πόλη μοιάζει πιο δυνατή. Ακόμη κι αυτή η αδυναμία του, είναι χρήσιμο υλικό.

 

Πρωταγωνιστήσατε στη παράσταση ‘’Ραχήλ’’, ένα έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου που καταπιάνεται με κοινωνικούς προβληματισμούς, την αποδοχή της ετερότητας του άλλου, τα στερεότυπα, φθόνο για την ευημερία του άλλου, τον αδιέξοδο έρωτα, θρησκευτικό χάσμα. Γιατί στην πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη τα προβλήματα αυτά είναι τόσο οικεία;

 

Σε ένα Μεθυσμένο Παραμύθι η Θεσσαλονίκη είχε στριμωχτεί στο σάκο του γράμματος θήτα κάπως έτσι: «…όχι όπως Θα την ήθελε. Θολή λίγο. Το παίζει Θύμα πότε πότε. Για άλλους Θύτης. Έχει κι αυτή τους Θησαυρούς της. Θαμμένους καλά. Έχει και Θέα στη Θάλασσα. Αν Θέλεις να τη δεις. Άλλοτε μυρίζει Θάνατο. Άλλοτε πάλι Θαύμα. Μια εντυπωσιακή Θεά ή μια κουραστική Θείτσα…». Σαν τέτοια λοιπόν, εκδηλώνει συχνά τέτοιου είδους προβλήματα. Δυστυχώς δεν είναι μόνο τοπικό το φαινόμενο. Ξεκινάει από μέσα μας. Στη σχέση μας ακόμη και με τον άνθρωπό μας. Από τη μία, έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας και να αγαπήσουμε κάποιον άλλον, κι από την άλλη δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να δεχτούμε τη διαφορετικότητα του. Να μοιραστούμε την πολύτιμη προσωπική περιουσία μας με μια ξένη. Να αφεθούμε να μάθουμε, να αλλάξουμε, να μπολιάσουμε τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας και να γεννηθεί το καινούριο. Η Ραχήλ πίστευε σε μια θρησκεία που τις περικλείει όλες- τη θρησκεία της αγάπης. Θυσιάστηκε διαδηλώνοντάς την. Άντε αγαπήσου λοιπόν, φωνάζουν κι οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης. Σε διάφορες γλώσσες και διαλέκτους. Το ζήτημα είναι να ξεβολευτούμε από τον καναπέ, τον υπολογιστή, τη γκρίνια μας και να μπορέσουμε να τ’ ακούσουμε. Μακάρι να το κάνουμε και πράξη.

 

Ο θεατής στοχεύει στην κάθαρση, ο ηθοποιός μεταμορφώνεται εντός του;

 

Κάθε ρόλος φωτίζει μια διαφορετική πλευρά του εαυτού σου. Είναι μια επιβεβαίωση πως είμαστε εν δυνάμει τα πάντα… απ’ τον πιο ωραίο άνθρωπο μέχρι τον χειρότερο. Ο ηθοποιός ψάχνει μέσα του τρόπους και λόγους να υπερασπιστεί και τους δύο. Να δικαιολογήσει τις επιλογές τους και να κάνει το κείμενο αναπνοή και ζωή. Αισθάνομαι ότι οι διαφορετικοί ρόλοι ανοίγουν το βλέμμα μου. Άλλοι με μικραίνουν, άλλοι με μεγαλώνουν, μ’ αλαφραίνουν, με βαραίνουν, με ραγίζουν, με κάνουν να εξερευνώ τα όρια της αγάπης, να πεθαίνω γι’ αυτήν, να είμαι εξωστρεφής και σίφουνας κι άλλοτε απίστευτα εγκρατής. Το θέατρο μ’ έχει βοηθήσει ν’ αγαπάω περισσότερο τους ανθρώπους, μου ’χει διδάξει την έννοια του ήθους, της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Αυτός είναι ένας στόχος, που επειδή ποτέ δεν τον φτάνεις όσο θα ήθελες... δεν σε κάνει να βαριέσαι. Αισθάνεσαι ότι έχεις τόσο δρόμο μπροστά σου. Είναι κι αυτός ένας λόγος ύπαρξης. Να προσπαθείς συνέχεια να γίνεσαι καλύτερος. Και στη δουλειά σου. Μα κυρίως στη ζωή σου.

 

Η μάγισσα Μουρτζόυφλω αναρωτιέται ‘’θα βρούμε άραγε κανένα μαγικό να γίνει το σχολείο διασκεδαστικό’’; Η ανατρεπτική μάγισσα ποιες επιθυμίες καλύπτει;

 

Ακριβώς ό,τι κι οι υπόλοιπες ιδιότητές μου. Η Μάγισσα Μουρτζούφλω είναι ένα μεθυσμένο παραμύθι με καπέλο, κατσαρόλα και κουτάλα αντί για μαγικό ραβδί. Προσπαθεί να μαγειρέψει τα στραβά, τ’ ανάποδα και τα όμορφα αυτού του κόσμου. Να φτιάξει έστω μία πολύτιμη γευστική στιγμή που άμπρα κατάμπρα τζιτζιλάλι/ θα ‘βγει απ’ το μαύρο της το χάλι… κι αμπρα κατάμπρα τζιτζιλά/ δεν θα είναι Μουρτζούφλω άλλο πια. Ίσως Ευτύχω Συγκινημενοπούλου. Και πάμε πάλι.

 

Η Μουρτζούφλω τα βάζει, με παραμυθητική διάθεση με σχολείο και κοινωνία και τι αποσκοπεί να μεταδώσει στις παιδικές ψυχές;

 

Ουσία. Είτε το θέμα είναι το σχολείο, οι γιορτές, τα καρναβάλια, η Άνοιξη, το καλοκαίρι. Η Μουρτζούφλω είναι μια αφελής σκοτεινή αφορμή για να ανακαλύψουν από μόνα τους τα παιδιά, τι μας συμφέρει να κρατήσουμε και τι να πετάξουμε. Ποια είναι τα πολύτιμα υλικά που αξίζει να μπουν μέσα στην κατσαρόλα της ζωής και να γεννηθεί μέσα της η ουσία κι όχι το περιτύλιγμα.

 

 ‘’Μαύρο Νερό’’ στο studio Vis Motrix. Aσυνείδητο να καταπατά συνειδητό, αρχέγονα ένστικτα, διεστραμμένες καταστάσεις ως απόρροια βιωματικών εμπειριών, Μαύρη κωμωδία. Μιλήστε μας για το ρόλο σας.

 

Το έργο διαδραματίζεται στη Νότια Αφρική. Σε μια απομακρυσμένη φάρμα δυο λευκά αδέρφια, η Σούζι κι ο Φρίκι, ζουν μια δική τους πραγματικότητα, ανακυκλώνοντας στιγμές της καταπιεσμένης παιδικής τους ηλικίας. Δίπλα τους, γύρω τους, πάνω τους… μπορεί και μέσα τους, μια μαύρη νταντά, η Αλίνα, φροντίζει να είναι εκεί όταν χρειάζεται ή όταν την χρειαστούν. Ένας δικηγόρος θα εισβάλει μέσα σε αυτό τον ασφυκτικό κλοιό, φέρνοντας μαζί του τη νοοτροπία του δυτικού κατακτητή. Όπως είπε κι ένας φίλος που είδε την παράσταση, η Αλίνα μας κάνει να νιώθουμε προστατευμένοι για το επόμενο έγκλημα που ετοιμάζουμε, προστατευμένοι και σίγουροι. Η Αλίνα όμως σημαίνει φως. Είναι η γη που έχει καταπατηθεί, είναι το ένστικτο που έχει καταπιεστεί, η τρυφερή μητρική φιγούρα αλλά κι ο εκδικητής που μ’ ένα νανούρισμα θα αφυπνίσει. Είναι από τους πιο σιωπηλούς ρόλους που έχω υποδυθεί… αλλά παράλληλα κι από τους πιο εκκωφαντικούς. Απαιτείται να είμαι συνέχεια παρούσα, είτε είμαι στη σκηνή είτε όχι, να ακούω πολύ καλά, να βλέπω, να ξέρω αλλά να μην λέω.

 

 Το ‘’Μαύρο Νερό’’ θα τα αλλάξει όλα. Τι συνδηλώσεις έχει;

 

Το μαύρο νερό, για μένα, είναι η ελπίδα. Αν και μοιάζει τόσο αδύναμη αυτή η λέξη σε σχέση με την προσευχή, την προσδοκία, την πίστη, την πράξη. Το μαύρο νερό (όπως λέει και η Σούζυ μες στο έργο) θα βγει μέσα από τη γη και θα τα ξεπλύνει όλα. Μετά, καθαροί πια, θα τα ξαναχτίσουμε όλα από την αρχή. Προσπαθώντας να μην ξαναβγούμε στο ίδιο αδιέξοδο- ως κοινωνία και ως οντότητες. Απαραίτητα υλικά οι λέξεις αγάπη, ελευθερία, μέτρο, σεβασμός. Το μαύρο νερό είναι μέσα μας. Η ανάγκη μας για κάθαρση κι όμως αναγκαστικά με μαύρες αποχρώσεις.

 

Οι λέξεις ‘’εικονοποιήθηκαν ‘’, φόρεσαν τη φωνή σας και απέδωσαν στα Χριστούγεννα νατουραλιστική χροιά. Αυτά είναι τα Χριστούγεννα του αδυσώπητου σήμερα, αυτά που βιώνουμε και όχι που αποζητούμε. Γιατί όμως πονάμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι μ’ αυτά;

 

Ο πόνος είναι μια υγιής ένδειξη ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ότι υπάρχουμε, νιώθουμε και αντιδράμε. Αλίμονο στην αναισθησία. Τρέμω στη σκέψη της στιγμής που δεν θα πονάω βλέποντας τις αντιφάσεις μιας κοινωνίας που επιμένει να στολίζει με τρέσες και λαμπάκια τη μιζέρια της. Στο συγκεκριμένο κείμενο, ένα χοντρό κόκκινο γυαλιστερό στολίδι προτίμησε να αυτοκτονήσει από το να γίνει αξεσουάρ της θλίψης. Λίγο καιρό πριν, μια γυναίκα έπεσε προσπαθώντας να στολίσει μια σκεπή. Τολμάμε να μιλάμε για τόσο πολύτιμες, εύθραυστες και ουσιαστικές έννοιες, όπως η αγάπη, η χαρά και η γενναιοδωρία, μέσα σ’ ένα ψεύτικο πλαστικό χρωματιστό πανηγύρι που κρατά κανα μήνα περίπου; Και μετά; Κουφάρια δέντρων θα πεταχτούν στα σκουπίδια και θα επιστρέψουμε ξεστόλιστοι και άδειοι στην αλήθεια μας. Ποια είναι αυτή; Η τσιγκουνιά. Κυρίως των συναισθημάτων.

 

 ‘’Ο άνθρωπος ,το χρώμα γκρι και τι κόκκινο πουλί’’. Αφήγηση με τη φωνή σας. Τα σύγχρονα παραμύθια είναι γκρι χωρίς χρυσόσκονη αλλά έχουν πάντα μια ελπίδα στο τέλος;

 

Δεν γίνεται αλλιώς. Αν δεν υπάρχει κι αυτή, χάνει η οποιαδήποτε μορφή τέχνης τον προορισμό της. Ένα παραμύθι, μια παράσταση, μια ζωγραφιά, μια μουσική οφείλει να ’χει κάτι να σου πει που θα σε κάνει καλύτερο. Όχι απαραίτητα να ‘χει «χάπι» εντ, αλλά να σου ανοίξει τον ορίζοντα, να σε μετακινήσει λίγο από τη θέση σου, να σε πάει λίγο πιο μπροστά. Ψυχαγωγία ίσον αγωγή της ψυχής. Διασκεδάζω ίσον διασκορπίζω. Το συγκεκριμένο παραμύθι της Στεφανίας Βελδεμίρη, ήταν μια όμορφη αφορμή να επικοινωνήσουμε και να συνεργαστούμε (ο καθένας από το σπίτι του και με το υλικό που διαθέτει) άνθρωποι που ψάχνουν αγωνιωδώς λίγο κόκκινο μες στο γκρι.

 

 Είστε ηθοποιός, ασχολείστε με το ραδιόφωνο, γράφετε. Αναζητάτε πολλαπλές λυτρωτικές διεξόδους έκφρασης, γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ανάγκη να ασχολείται με πολλά αντικείμενα;

 

Όπως καταλαβαίνετε από τις απαντήσεις μου, τελικά ασχολούμαι μ’ ένα και μόνο αντικείμενο. Τη ζωή.

 

 
Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου