Η Βασιλική Λεβεντάκη, συγγραφέας, μας παρασέρνει σε μια περιπέτεια, ''Για μια χούφτα αστέρια''

Ξεκινάτε με το μυθιστόρημα ’’Οι Δαιμονισμένες’’, εκδ. Ωκεανίδα και κάνετε στροφή στο παραμύθι. Πώς συνέβη αυτό;

Η ανάγκη για έκφραση και δημιουργία μπορεί να αποτυπωθεί σε διάφορες μορφές, ανάλογα με τη διάθεση και τα μηνύματα που θέλει ο κάθε δημιουργός να περάσει. Οπωσδήποτε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα – θρίλερ δεν μοιράζεται κοινά στοιχεία με ένα παιδικό βιβλίο, παρά βρίσκεται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Ήταν όμως τόσο έντονη η επιθυμία μου να εκφραστώ για τους πιο απαιτητικούς μας αναγνώστες που όταν γεννήθηκε η ιδέα του ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ, το μόνο πλέον που ήθελα ήταν να το μοιραστώ με τα παιδιά.

 Για να γράψει κανείς παραμύθι τι απαιτείται; Φαντασία, παιδική ψυχή, αμέριστη αγάπη για παιδιά, νοσταλγία παιδικών αναμνήσεων;

Η αμέριστη αγάπη για τα παιδιά λειτουργεί σαν οδηγός για τη συγγραφή ενός παιδικού βιβλίου, μιας και κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή. Είναι σαν να υπαγορεύει η ψυχή στη φαντασία, αφήνοντας την να εκφραστεί, καμώνοντας εικόνες και χαρακτήρες, δίνοντας πνοή σε νέους ήρωες, δημιουργώντας μια ιστορία που στόχο της έχει να συνδυάσει την ψυχαγωγία με τη γνώση, ταξιδεύοντας τα παιδιά, περνώντας μηνύματα σχετικά με τις αξίες της ζωής. 

 Είναι πιο απαιτητικό ή επίφοβο το να απευθύνεσαι σε παιδικό αναγνωστικό κοινό και γιατί; Τι οφείλει να προσέξει μια συγγραφέας;

Ευθύνη περισσότερη κουβαλάει η συγγραφή του παιδικού βιβλίου, ακριβώς επειδή το αναγνωστικό κοινό της είναι τα ίδια τα παιδιά, που είναι κι οι αυστηρότεροι κριτές. Είναι ο αυθορμητισμός, η ειλικρίνεια, το ένστικτο τους, που τα καθοδηγεί, ώστε να επιλέξουν αν κάτι είναι φτιαγμένο με φροντίδα ή απλά στημένο να προσελκύσει το πρόσκαιρο ενδιαφέρον τους. Απ ’την άλλη ο κάθε συγγραφέας οφείλει να παρουσιάζει το έργο του με την αγάπη και το σεβασμό που αξίζει στα παιδιά μας, φροντίζοντας να περνάει μηνύματα που συνδέονται με τις αξίες της ζωής, αποφεύγοντας όμως την κατεύθυνση της στείρας μάθησης και του διδακτισμού.

Σας επηρέασε το γεγονός ότι είστε μητέρα; Τι σας είπε η κόρη σας;

Το γεγονός ότι είμαι μητέρα ίσως με φέρνει πιο κοντά στις ανάγκες και τους προβληματισμούς των παιδιών ή μου δίνει την ευκαιρία να μαθαίνω μέσα απ ’τις εκφράσεις τους τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο και τη ζωή. Διαβάζοντας το ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ η κόρη μου για πρώτη φορά, ταυτίστηκε με τους ήρωες, έγινε κομμάτι της ιστορίας τους, ενθουσιάστηκε απ’τα μηνύματα, επιβεβαιώνοντας μου πως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να στερούμε ένα αισιόδοξο μέλλον ή την ελπίδα απ’το χάρτη της ψυχής των παιδιών, αλλά είναι υποχρέωση μας να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα τους.

 Στο ’’για μια χούφτα όνειρα’’, διακρίνουμε ένα κλίμα αρχαιογνωσίας, αναφοράς μυθολογίας, επιλογή αρχαίων ονομάτων για τους παιδικούς ήρωες( Ηλέκτρα, Νεφέλη , Κίμωνας), οι 12 θεοί του Ολύμπου. Είναι τέχνασμα για να γειτνιάσετε αρχαία ιστορία με παιδικές ηλικίες;

Η μάθηση δεν μπορεί να προσφέρεται στείρα, άχρωμη, αποκομμένη από εικόνες και συναισθήματα. Οι αναφορές μου στην ελληνική μυθολογία, καθώς ακόμα και σε κάποιους αστερισμούς ή στα ονόματα των ηρώων, τοποθετημένες μέσα σ ’ένα σύγχρονο πλαίσιο, όπου η αρχική τους ιδιότητα βαδίζει πλάι πλάι με μια πιο ανθρώπινη πλευρά, πιο επικοινωνιακή, θεωρώ πως γίνονται περισσότερο οικίες, κατανοητές κι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες στο παιδικό αναγνωστικό κοινό.

Τα παιδιά αναλαμβάνουν δράση, εξιχνιάζουν, αποφασίζουν, επιλύουν. Τα σημερινά παιδιά είναι έρμαια ενήλικων αποφάσεων ή έτοιμα να αλλάξουν τον κόσμο;

Οι νέες γενιές είναι πάντα έτοιμες να αλλάξουν τον κόσμο, γιατί βαστούν στα χέρια τους τα πιο σημαντικά όπλα. Έχουν πάθος, ζωντάνια, ενέργεια, φρέσκιες ιδέες, αισιοδοξία κι επιπλέον κουβαλούν την αγνότητα και τον ενθουσιασμό. Ονειρεύονται κι ελπίζουν. Αγωνίζονται και παλεύουν. Όσο κι αν προσπαθήσουμε να γίνουμε τροχοπέδη στους στόχους τους, τόσο περισσότερο θα κινητοποιηθούν. Αξίζουν το θαυμασμό και τη βοήθεια μας. Να σταθούμε πλάι τους, συνοδοιπόροι, κι όχι κριτές στις επιθυμίες και τη δράση τους.

 ’’για μια χούφτα αστέρια’’, τι συμβολίζουν για εσάς τα αστέρια; Ελπίδες, όνειρα, αλλαγή ζοφερού τοπίου;

ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ κι ας γίνουμε όλοι μια δυνατή ευχή. Μια ευχή, μια επιθυμία που θα ταξιδέψει ψηλά, πολύ ψηλά, για να ακουστεί, να διαδοθεί, και στο τέλος να πραγματοποιηθεί. Ενότητα, αγάπη κι αλληλεγγύη, είναι νομίζω τα όπλα που χρειαζόμαστε όλοι, ιδιαίτερα σε μια τόσο δύσκολη εποχή, όσο αυτή που διανύουμε.

 Πρόσφατα παρουσιάσατε σε μια εξαιρετικά πετυχημένη εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο , το παρόν παραμύθι σας. Μιλήστε μας για τις εντυπώσεις σας και την επιλογή του χώρου.

Κατ’ αρχήν να σας ευχαριστήσω πολύ για τα καλά σας λόγια σχετικά με την παρουσίαση. Το Πολεμικό Μουσείο ήταν η απόλυτη επιλογή μας, απ’ τη στιγμή που επιθυμούσαμε να παρουσιάσουμε το βιβλίο σε ένα χώρο που θα ξεχείλιζε αναμνήσεις, γνώση κι αγάπη για την ελληνική ιστορία και την πατρίδα μας. Προβάλλοντας ένα βιβλίο που ο αγώνας τεσσάρων παιδιών καταλήγει να γίνεται αγώνας Θεών κι ανθρώπων, θυμίζοντας υποχρεώσεις που ξεχάσαμε, τον σεβασμό που παραμερίσαμε, τις προσωπικές θυσίες που προσπεράσαμε, προσθέτοντας και το γεγονός πως το ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ευωδιάζει Ελλάδα, το Πολεμικό Μουσείο ήταν το ιδανικό περιβάλλον για να το υποδεχθεί. Από εκεί και πέρα, τα δικά μου λόγια, ότι και να περιγράψουν, είναι πάρα πολύ λίγο για να εκφράσει την απέραντη συγκίνηση που ένοιωσα, την αγάπη που με πλημμύρισε, τη ζεστασιά της υποδοχής και της φιλοξενίας της Θεσσαλονίκης μας. Είναι αυτό που αναφέρω συχνά πυκνά, πως ένα ‘’ευχαριστώ’’, όσο μεγάλο κι αν είναι, δεν αρκεί, για να αποδώσει την ευφορία της ψυχής, τις ανεπανάληπτες στιγμές, τις τρυφερές εικόνες που εισπράττεις. Εγώ όμως, θα το επαναλάβω…. Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για την αγάπη και τη στήριξη σας.

Να περιμένουμε από εσάς κι άλλα ’’αστέρια’’;

Εύχομαι να γεννηθούν κι άλλα ‘’αστέρια’’ που θα καταφέρουν να μας ταξιδέψουν σε μια ακόμα περιπέτεια, χαρίζοντας μας, ουσιαστικές στιγμές και μαγικές εικόνες.

Το δικό σας μην με αποδέκτη τα παιδιά σε μια εποχή που καταπατώνται ασύστολα τα παιδικά δικαιώματα, υπάρχει χώρος για ελπίδα;

Πάντα υπάρχει χώρος για ελπίδα αλλιώς δεν έχει νόημα η ύπαρξη μας. Καλό θα ήταν βέβαια, να περνούσαμε και στο πεδίο της δράσης, έχοντας ενεργό ρόλο σε μια κοινωνία που ο καθένας μας φέρει την ευθύνη του, αλλά έχει και την υποχρέωση να συμμετέχει ουσιαστικά, προσπαθώντας για το συνολικό καλό και όφελος των πολιτών της.

 Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου