Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

H Eρασμία Τσίπρα....ένα ανήσυχο πνεύμα..

Ένα ανήσυχο πνεύμα ξεδιπλώνει μια πολυσύνθετη προσωπικότητα που μαζεύει όλα τα «εργαλεία» της για να συμβάλει στη δόμηση ενός κόσμου πιο οξυδερκή, ανοιχτό στη ζωή και χαρούμενο.   Η τέχνη της και η επιστημονική της κατάρτιση πάνω στην Κοινωνική Ανθρωπολογία έρχονται να σμιλέψουν τα όνειρά της πάνω στον κόσμο που βιώνει και βιώνεται από τους συνανθρώπους της. Η Ερασμία Τσίπρα ξέρει να «βλέπει» τους ανθρώπους μέσα από τις φυλετικές  και πολιτισμικές τους ρίζες.  Αναπνέει τη σκέψη τους, την αναλύει και την φέρνει πίσω στο κοινό της με έναν τρόπο που μόνο η Τέχνη ξέρει να ερμηνεύει.  Αυτοδίδακτη και αφοπλιστικά ειλικρινής «συνθέτει» μουσική απ’ όσο θυμάται τον εαυτό της, άλλωστε η μουσική είναι η πιο αρχέγονη μορφή  έκφρασης της Ανθρωπότητας και έτσι είναι πηγαία η έμπνευσή της. Συνεχίζει στη σκηνοθεσία και στην υποκριτική με σπουδές στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης, απλώνοντας, όσο μπορεί τις εκφραστικές δυνατότητές της σ’ όλα τα μέσα απόδοσης της ανθρώπινης έκφανσης ζωής. Υπογράφει τα πρώτα της όνειρα στο Φεστιβάλ νέων δημιουργών του Vault Theatre Plus και είναι πλέον με σηκωμένα τα πανιά  στους ωκεανούς της Τέχνης.  
Η Ερασμία Τσίπρα μας παρουσιάζει την ιστορία της μέσα στην πολύπλευρη φύση της και στην πολύπλευρη πραγματικότητα του σήμερα ως μια νέα δημιουργό με πρίσμα!
  
 
Στα 18 περνάς στη Κοινωνική Ανθρωπολογία και μετά ασχολείσαι με σπουδές στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης. Από τις κοινωνιολογικές, ανθρωπιστικές επιστήμες στρέφεσαι στην καλλιέργεια του εσώτερου Εγώ σου. Για σένα αυτό τι συνδηλώσεις έχει;
 
 
Ούτως η άλλως, η επιλογή μου να γνωρίσω τον κόσμο της κοινωνικής ανθρωπολογίας, ήταν ήδη συνδηλωτική της αγάπης μου να γνωρίσω τον έξω κόσμο και να γίνω μέρος αυτού. Ήταν μία, επιφανειακά, προσωπική μου περιέργεια, αλλά εν τέλει, ενδόμυχη ανάγκη. Αυτό το «ταξίδι» προς τα έξω, μου θύμισε ταυτόχρονα και την ομορφιά της Τέχνης, την οποία ανέκαθεν αγαπούσα, και την οποία πλέον παρατηρούσα μέσα από άλλες μορφές (γηγενή έθιμα, φυλές και πολιτισμός έτερων πολιτισμών). Η στροφή προς την υποκριτική, εν βρασμό ψυχής, σήμαινε και σήμανε την έναρξη της στροφής προς την προσωπική μου τέχνη πλέον, και ταυτόχρονα τη συνέχιση προς την παρατήρηση και επαφή με άλλους ανθρώπους. Συνδηλωτικά, όπως στην Ανθρωπολογία λέμε, «παρατήρηση μέσα από το καθρέφτη».
 
Καλλιτεχνική φύση από μικρή. Σε ηλικία 10 ετών μαθήματα πιάνου, στα 12-14 συμμετέχεις σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Οι γονείς σου κινούσαν τα νήματα στη μουσική σου παιδεία, είναι κάτι που στο εμφύσησαν;
 
Ούτε καν. Θυμάμαι, ζητούσα επιμόνως από του γονείς μου να γραφτώ μουσική, αλλά δεν με εμπιστεύονταν μιας που συνήθως ό,τι άρχιζα το άφηνα ύστερα από 1-2 μήνες. Ευτυχώς, μεγάλωνα σε μία περίοδο όπου ο εθελοντισμός και τα χορηγούμενα προγράμματα, έστω και περιορισμένα, είχαν κάποια ισχύ, οπότε αυτό μου έδινε τη δυνατότητα να παρακολουθώ μαθήματα δωρεάν στο Δήμο Γαλατσίου, είτε πάνω στο χορό, είτε στη μουσική και τη ζωγραφική για μικρό διάστημα. Επιμόνως λοιπόν, και κάποιες φορές ενοχλητικά, ζητούσα να συμμετάσχω. Οι γονείς μου δεν έχουν κάποια άμεση σχέση με τις Τέχνες, πέραν των εκπληκτικών φωνών που διαθέτουν (προσωπική παρατήρηση).
 
Συνθέτεις μουσική αλλά και σκηνοθετείς μουσικο-θεατρική παράσταση. Πώς προέκυψε; Μίλησέ μας γι’ αυτό.
 
Μουσική «συνθέτω» απ ’όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Η λέξη σε εισαγωγικά μιας που δεν υπήρχε ούτε η τεχνική κατάρτιση, αλλά ούτε φυσικά και η συνειδητοποίηση του τι σημαίνει σύνθεση και μουσική και κανόνες μουσικής και όλα αυτά. Ακόμη και σήμερα, κάποια από αυτά τα στοιχεία τα κατέχω σε ελάχιστο βαθμό. Αυτό που λειτουργεί είναι το ένστικτο. Μόνο αυτό. Και αρχικώς λειτούργησε η ανάγκη.
Η σύνθεση και σκηνοθεσία μουσικοθεατρικής παράστασης, ξεκίνησε ως ιδέα από τη δραματική σχολή, όπου τον Μάιο-Ιούνιο του 2012, βοήθησα στην υλοποίηση και εκτέλεση μιας τότε μουσικής παράστασης, ιδέας του καθηγητή μας Μιχάλη Καλαμπόκη και στη συνέχεια με μια προσωπική μου ιδέα, που επιλέχτηκε από το φεστιβαλ νέων δημιουργών του
Vault Theatre Plus και τον κ.Δημήτρη Καρατζιά, καταφέραμε να παρουσιάσουμε την ιδέα σε έναν καθαρά επαγγελματικό πλέον χώρο.
 
Πόσο αποδεκτό είναι από τους συναδέλφους σου, να παίζεις, να σκηνοθετείς, να παρουσιάζεις ένα πολύπλευρο ταλέντο, αν αναλογιστούμε και την ηλικία σου;
 
Να είμαι ειλικρινής, σε εποχές σαν τις σημερινές και σε χώρους καλλιτεχνικούς και τέτοιου τύπου, δεν ασχολούνται ιδιαίτερα όλοι με τους υπολοίπους. Δεν γνωρίζω καν, εάν και κατά πόσο παρατήρησε κανείς ότι εγώ συνθέτω και παίζω ταυτόχρονα ή ότι επιχείρησα να σκηνοθετήσω, γιατί φυσικά ήταν μία προσπάθεια απλώς συγκρότησης της μουσικής σκέψης. Εξάλλου τα περισσότερα παιδιά, είναι πολυπράγμονες, κάνουν πάνω από 2-3 πράγματα και όλα αρκετά καλά. Όσοι πάλι από την άλλοι βρίσκονται στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον, παρατηρούν την προσπάθεια αυτή, είτε με χαρά είτε με υποστήριξη.Δεν ξέρω κιόλας. Κάποτε μου είπαν, ότι σε ένα θεατρικό χώρο, ίσως θεωρείσαι και μέτριος ως ηθοποιός αν δεν φέρεις αμιγώς μία ιδιότητα, όπως αυτή του ηθοποιού. Ανιστοίχως και στη μουσική νομίζω. Απλά επειδή συνομιλώ περισσότερο με ηθοποιούς αυτό τον καιρό, οπότε νομίζω θα μπορούσε να ισχύει. Ένας που ασχολείται μόνο με υποκριτική, θεωρείται καλύτερος ηθοποιός από έναν που «γράφει» και λίγη μουσική κάπου κάπου. Νομίζω, έτσι είχα ακούσει κάποτε. Οι περισσότεροι ηθοποιοί κάνουν όλοι όλα. Βέβαια, άμα τα κάνεις όλα τέλεια...ε... θα αρχίσουν να σε σχολιάζουν. Αλλά ως τότε, έχουμε καιρό.....(γέλια).
 
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές Δραματικές Σχολές, κάποιες με ιστορία και άλλες με αμφιβόλου αξία. Οι γνώσεις που παρέχονται είναι επαρκείς; Σταματά ποτέ για έναν ηθοποιό η συνεχής επιμόρφωση;
 
Ποτέ οι σχολές δεν θα είναι αρκετές όσο υπάρχουν προσωπικότητες. Όσο ποικίλλουν οι δε, πρέπει να ποικίλλουν και οι μεν. Εντούτοις, υπάρχουν σαφώς «Σχολές», δηλαδή είδη σχολών που φέρουν πολλά στοιχεία και σαφή και επαρκή γνώση. Η σχολή μου για παράδειγμα, η «Αθηναϊκή Σκηνή», είναι μία από αυτές, καθότι περιείχε από αρχαίο δράμα, μέχρι musical και φυσικά τη βασική εκπαίδευση. Υπάρχει, αντικειμενικά, υποχρεωτική γνώση που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός. Και μία σωστά δομημένη σχολή, πρέπει και οφείλει να προσφέρει έναν τέτοιο πρόγραμμα. Όπως όλες οι Τέχνες, έτσι και η Υποκριτική, πιστεύω, πρέπει να έχει κανόνες, που κάνουν τη κατανόηση της ως Τέχνη ακόμη βαθύτερη και τη μαγεία της επίσης, ακόμη ισχυρότερη. Παρόλα αυτά, η εκπαίδευση ενός ηθοποιού είναι το ίδιο αέναη, όσο αέναη και ποικιλόμορφη είναι η ίδια η ζωή μας.
 
Βιώνεις το επάγγελμά σου ως ανταγωνιστικό, αναφορικά με το γεγονός ότι υπάρχουν τόσα ταλέντα, ότι δεν υπάρχουν, ότι οι νέοι ηθοποιοί αυξάνονται, ότι τα κριτήρια αλλάζουν, οι προοπτικές μειώνονται;
 
 
Δεν βιώνω το επάγγελμα ως ανταγωνιστικό. Είναι πολλοί οι άνθρωποι, πολλές οι μορφές, πολλά τα είδη θεάτρου πια, πολλά τα είδη γνώσης και προσωπικότητας που απαρτίζουν τον καθένα άνθρωπο ξεχωριστά. Αυτό από μόνο του δεν θα έπρεπε να είναι ανταγωνιστικό, μιας που ο καθένας έχει τη δύναμη της μοναδικότητάς του. Από την άλλη, είναι τόσο λίγες οι θέσεις εργασίας, που είναι σα να ψάχνεις «ψύλλους στα άχυρα». Βέβαια, δεν ξέρω, ίσως σε εποχές σαν τη δική μας, να αναδειχθεί η πολυγλωσσία, και η ήδη αυξανόμενη στροφή προς πειραματικές μορφές performance και παράστασης να ευοδωθεί. Ποιος ξέρει.
 
Ποιους θεωρούς εσύ ’’οδηγούς’’, που θέλεις να ακολουθήσεις τα βήματά τους; Ποια κείμενα όταν τα προσεγγίζεις σε κυκλώνουν με τη μαγεία τους;
 
Στη μουσική, οδηγός για εμένα είναι η Ελένη η Καραΐνδρου. Για τον τρόπο που συνθέτει μουσική για τις επιρροές της, για τη λεπτότητα του ήχου της πάνω στο κινηματογραφικό φιλμ. Οδηγός και πρότυπο ζωής. Στο θέατρο, ως κείμενο και συγγραφέας, μου αρέσει πολύ ο Μπέντεκιντ και τα έργα του. Επίσης, συγγραφείς όπως ο Αραμπαλ, που με επηρέασε πολύ, και μου διαμόρφωσε και το γούστο μου, ο Μπρεχτ, και έργα σύγχρονων, μετά το ’70, ’80. 
 
Το επίθετό σου (δε γίνεται να μη ρωτήσω) κρύβει μια συνωμοτική αμφιβολία συνωνυμίας ή συγγένειας. Συνδέεται με ένα πρόσωπο που πολλοί είδαν σ’ αυτό την αλλαγή επιδερμική ή ολοκληρωτική. Εσύ πιστεύεις στα νέα πρόσωπα; Τι μπορούν να πετύχουν;
 
Νέες ιδέες δεν υπάρχουν. Έχουν ήδη υπάρξει και έχουν αναθεωρηθεί και εμφανίζονται ξανά αλλά σε νέο πλαίσιο. Νέα πλαίσια υπάρχουν. Νέες συνθήκες, νέες κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις, νέα δεδομένα, πεπραγμένα ή και γεγονότα, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Το να μπορέσει κάποιος, να συνθέσει όλες αυτές τις πολύπλευρες πραγματικότητες και να καταφέρει και να παράγει κάτι πρωτότυπο για τη δική του ζωή, αλλά και καινοτόμο για τη συλλογική πραγματικότητα πάνω στην οποία θα αναφέρεται, είναι κατά τη γνώμη μου, μεγάλη μαγκιά. Και αρκετά φιλόδοξη πράξη επίσης. Πιστεύω στις αναθεωρημένες ιδέες, στα νέα πρόσωπα, τα καινοτόμα δηλαδή, (γιατί νέος είναι και κάποιος που απλά θα αλλάξει τον εαυτό του), δεν πιστεύω στους ουτοπιστές και πιστεύω οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ανθρώπους που αισθάνονταν πρωτοπόροι. Και ένας πρωτοπόρος μπορεί να πετύχει πολλά.
 
Τι ετοιμάζεις για το μέλλον; Κλείνοντας τα μάτια θα μας περιγράψεις ένα όνειρό σου που επιθυμείς να γίνει πραγματικότητα;
 
Δεν ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο. Με ότι έχω τώρα είμαι υπερευχαριστημένη. Αρκεί να συνεχίσω να τα έχω. Αυτό.
 
Επιμέλεια Προλόγου: Σταματίνα Θεοδοσίου
Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου


2 σχόλια:

  1. Ειναι παρηγορο αλλα και ευχαριστο να βλεπουμαι τον αυριανο μας κοσμο οπως η νεαρη δεσποινιδα να
    λαμπρενουν τον κοσμο των γραμματων και της τεχνης με τις ικανοτητες και το τελεντο τους. Ολοκαρδα ευχωμαστε ο "δρομος" τους
    να ειναι παντα ανοικτος και να στεφονται με επιτυχιες

    ΑπάντησηΔιαγραφή