Η ταλαντούχα Ειρήνη Μηλιαρά...μας μιλά ποιητικά..

Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ταχύτητα, στις εικόνες που εναλλάσσονται ιλιγγιωδώς στην καθημερινότητά μας, μια νέα  γυναίκα  χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας και της ψυχής μας με τα ποιητικά της ανθίσματα.  Τα ποιήματά της τρέχουν σαν νερό που ξεδιψά, ακούγονται σαν καμπανούλες γλυκές από ένα παιδικό παιχνίδι, σε ξυπνούν από έναν ύπνο χωρίς όνειρα και σε βάζουν ευθύς αμέσως σ’ ένα περιβόλι δικών σου αναμνήσεων.

 

Ειρήνη Μηλιαρά σε καλωσορίζουμε στη σκέψη μας, καθώς ο κάθε στίχος σου μας φέρνει κοντά σ’ έναν εαυτό που είναι «χωρίς» φωνή μέσα μας.

Ειρήνη …..μίλα μας ποιητικά  !

 

 

"Μίλα μου"

 

Μίλα μου.

Μεγάλη κατάχρηση σιωπής έκαναν κι απόψε οι λέξεις.

Πόσες δε λησμονήθηκαν σε κάποιο ξόδεμα πληρότητας..

Σπατάλη απροσεξίας σε καιρούς λιτότητας.

Μίλα μου.

Αποθέματα θλίψης έχω μονάχα.

και κάτι ανάσες ξεχασμένες στο κορμί μου.

να μου θυμίζουν πως πάλλεται ο έρωτας.

Μίλα μου.

κάθε βράδυ αποχωρίζομαι το λίγο που μ' άφησες.

οι συναντήσεις των λυγμών μου με τη ζωή σου

ήταν χαμένες από χέρι.

Μίλα μου.

Για να πάψω να σε θέλω.

 

 

"Ώρα μηδέν.."

 

Ώρα μηδέν και κάτι λεπτά παραδοχής.

Δεν έχω τίποτα να χάσω.

Ασφυκτιά και το παράλογο όνειρο πια

που μ' έκανε ξυπόλυτη να τρέχω..

Πολύ τροφή του έδωσε η λάθος εντύπωσή μου.

Εξαπατήθηκε το εγώ μου με πλήρη αυστηρότητα.

Υπερχρεώθηκε κι η ψυχή για να φέρει σε λογαριασμό τα σπασμένα.

Πολλοί οι τόκοι για ένα δάνειο επισκευής.

Άμα γεράσω άραγε,

θα έχω κάνει καμιά απόσβεση χαρμολύπης..;

Έτσι για να λέω πως έζησα εξ επαφής

τα ένστικτά μου.

Απορία εκ του αποτελέσματος.

Δε με ξεδίψασε κανένα σύννεφο..

κι ας φέρνει χρόνια τώρα καταιγίδες η ζωή μου.

 

Χρησιμοποιείτε το κοινωνικό μέσο δικτύωσης, facebook, ως τρόπο έκφρασης. Δημοσιεύετε μύχια κομμάτια του εαυτού σας, ποιήματα σε αυτό. Είναι σίγουρα ένα μέσο, απτό, άμεσο, αλλά είναι ο κατάλληλος χώρος για τέτοιους είδους έκφραση; Τελικά ’’Τhe end justifies the means?’’

Το facebook είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, μια μορφή ανακάλυψης χρήσιμων πληροφοριών, αλλά πολλές φορές και απόλυτης βλακείας. Το ότι δημοσίευσα κατά καιρούς μύχια κομμάτια του εαυτού μου όπως λέτε, ήταν γιατί θέλησα να αποκαλυφθούν στον παραλήπτη. Καμιά φορά η απουσία της ύπαρξής σου, δεν αρκεί για να δηλώσεις την παρουσία των συναισθημάτων σου. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν ναι, «the end justifies the means»

 Πότε συλλαμβάνει κανείς τον εαυτό του να γράφει ποιήματα; Είναι η ποίηση αποτέλεσμα έντονης βιωματικής εμπειρίας ή επιθυμία ενός διαφορετικού τρόπου θέασης της ζωής;

 

Για τον καθένα η ποίηση ορίζεται διαφορετικά. Για μένα η ποίηση είναι το μέρος που φιλοξενούμαι, η συγκίνηση που νιώθει το μέσα μου όταν αντιλαμβάνομαι το πόσο μαγικά ανεβοκατεβαίνω ορόφους συναισθημάτων.

   Το σίγουρο είναι ότι εμπεριέχει πολλές θεάσεις βιωμάτων.

 

’’ Μίλα μου’’ τιτλοφορείται ένα ποίημά σας, προστακτικό, σπαρακτικό κάλεσμα. Αποτελεί μια έντονη ανάγκη των ανθρώπων στη σημερινή κοινωνία; Μιλάμε επί της ουσίας, αγγίζουμε με τις λέξεις, νιώθουμε ή είμαστε περιπλεγμένοι σε ένα άσκοπο ξόδεμα λέξεων;

 

Το «Μίλα μου» δεν το θεωρώ σπαρακτικό. Μίλα μου, σημαίνει διεκδικώ τον διάλογο, ενεργοποιώ μνήμες για να μην έχει τάσεις φυγής το αληθινό, το οικείο. Η ανάγκη του να μιλήσεις παραμένει έντονη, αλλά δυστυχώς την επισκιάζει η ηττοπάθεια. Οι λέξεις αγγίζουν επί της ουσίας, όταν ομολογούν αλήθεια. Ας μην τις ξοδεύουμε λοιπόν για να εξασφαλίσουμε παρέα στη μοναξιά μας.

’’Κάθε βράδυ αποχωρίζομαι το λίγο που μ’ άφησες’’. Γιατί οι άνθρωποι μετατρέπονται σε αδηφάγα εγωκεντρικά πλάσματα όταν αποχωρίζονται σε καταστάσεις πένθους ή ερώτων; Τι δεν μπορούν να αποχωριστούν, εικόνες, συναισθήματα, μια εφησυχασμένη έξις;

 

Κάθε απώλεια και κάθε υποψία αυτής, στο τέλος μας κάνει να γινόμαστε αυτό που δεν θέλουμε. Εγωκεντρικοί, ευάλωτοι και μίζεροι. Εάν αναλογιζόμασταν πόσο βαθύτερα μπορούμε να μάθουμε τον εαυτό μας ύστερα από έναν αποχωρισμό, ίσως να ξέραμε και τι σημαίνει πραγματική ένωση.

’’Έφερε μεγάλη πλημμύρα ’’, πότε το Εγώ δε μπορεί να μετουσιωθεί στο Εμείς και αποδυναμώνεται;

 Το «εμείς» είναι ανήμπορο στο να επιβιώσει, όταν το «εγώ» δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει χώρο και χρόνο αναπνεύσει, να συστηθεί.

Η θλίψη παρούσα και σ’ αυτό το ποίημά σας. Βιώνουμε στην καθημερινότητά μας μια εσώτερη θλίψη;

 

 Η θλίψη δεν είναι απαραίτητα αρνητική. Αντιθέτως είναι ικανή να προκαλέσει μεγάλες εκρήξεις δημιουργικότητας. Προσωπικά όταν σκοντάφτω πάνω της, προσπαθώ να μην ξεχνώ τι δεν ήθελα να γίνω ,αλλά να θυμάμαι αυτό που είμαι όταν κάτι με βρει.

Θα θέλατε να αποτυπωθούν κάποτε σε έκδοση τα ποιήματά σας; Σας το ευχόμαστε ολόψυχα. Τι τίτλο θα βάζατε σε μια τέτοια συλλογή ποιημάτων;

 

Εάν βγάλω την πρώτη συλλαβή από το «κά-ποτε» και μείνει αυτή η ξελογιάστρα μικρή, τότε κι εγώ σας έχω ξεγελάσει μια χαρά. Όσο για τον τίτλο. Κάποτε. θα τον βρω.

 

Επιμέλεια Παρουσίασης: Σταματίνα Θεοδοσίου

 

Συνεντευξιάζει: Γιώτα Κωνσταντινίδου