H Eρασμία Τσίπρα....ένα ανήσυχο πνεύμα..

Ένα ανήσυχο πνεύμα ξεδιπλώνει μια πολυσύνθετη προσωπικότητα που μαζεύει όλα τα «εργαλεία» της για να συμβάλει στη δόμηση ενός κόσμου πιο οξυδερκή, ανοιχτό στη ζωή και χαρούμενο.   Η τέχνη της και η επιστημονική της κατάρτιση πάνω στην Κοινωνική Ανθρωπολογία έρχονται να σμιλέψουν τα όνειρά της πάνω στον κόσμο που βιώνει και βιώνεται από τους συνανθρώπους της. Η Ερασμία Τσίπρα ξέρει να «βλέπει» τους ανθρώπους μέσα από τις φυλετικές  και πολιτισμικές τους ρίζες.  Αναπνέει τη σκέψη τους, την αναλύει και την φέρνει πίσω στο κοινό της με έναν τρόπο που μόνο η Τέχνη ξέρει να ερμηνεύει.  Αυτοδίδακτη και αφοπλιστικά ειλικρινής «συνθέτει» μουσική απ’ όσο θυμάται τον εαυτό της, άλλωστε η μουσική είναι η πιο αρχέγονη μορφή  έκφρασης της Ανθρωπότητας και έτσι είναι πηγαία η έμπνευσή της. Συνεχίζει στη σκηνοθεσία και στην υποκριτική με σπουδές στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης, απλώνοντας, όσο μπορεί τις εκφραστικές δυνατότητές της σ’ όλα τα μέσα απόδοσης της ανθρώπινης έκφανσης ζωής. Υπογράφει τα πρώτα της όνειρα στο Φεστιβάλ νέων δημιουργών του Vault Theatre Plus και είναι πλέον με σηκωμένα τα πανιά  στους ωκεανούς της Τέχνης.  

Η Ερασμία Τσίπρα μας παρουσιάζει την ιστορία της μέσα στην πολύπλευρη φύση της και στην πολύπλευρη πραγματικότητα του σήμερα ως μια νέα δημιουργό με πρίσμα!

  

 

Στα 18 περνάς στη Κοινωνική Ανθρωπολογία και μετά ασχολείσαι με σπουδές στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης. Από τις κοινωνιολογικές, ανθρωπιστικές επιστήμες στρέφεσαι στην καλλιέργεια του εσώτερου Εγώ σου. Για σένα αυτό τι συνδηλώσεις έχει;

 

 

Ούτως η άλλως, η επιλογή μου να γνωρίσω τον κόσμο της κοινωνικής ανθρωπολογίας, ήταν ήδη συνδηλωτική της αγάπης μου να γνωρίσω τον έξω κόσμο και να γίνω μέρος αυτού. Ήταν μία, επιφανειακά, προσωπική μου περιέργεια, αλλά εν τέλει, ενδόμυχη ανάγκη. Αυτό το «ταξίδι» προς τα έξω, μου θύμισε ταυτόχρονα και την ομορφιά της Τέχνης, την οποία ανέκαθεν αγαπούσα, και την οποία πλέον παρατηρούσα μέσα από άλλες μορφές (γηγενή έθιμα, φυλές και πολιτισμός έτερων πολιτισμών). Η στροφή προς την υποκριτική, εν βρασμό ψυχής, σήμαινε και σήμανε την έναρξη της στροφής προς την προσωπική μου τέχνη πλέον, και ταυτόχρονα τη συνέχιση προς την παρατήρηση και επαφή με άλλους ανθρώπους. Συνδηλωτικά, όπως στην Ανθρωπολογία λέμε, «παρατήρηση μέσα από το καθρέφτη».

 

Καλλιτεχνική φύση από μικρή. Σε ηλικία 10 ετών μαθήματα πιάνου, στα 12-14 συμμετέχεις σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Οι γονείς σου κινούσαν τα νήματα στη μουσική σου παιδεία, είναι κάτι που στο εμφύσησαν;

 

Ούτε καν. Θυμάμαι, ζητούσα επιμόνως από του γονείς μου να γραφτώ μουσική, αλλά δεν με εμπιστεύονταν μιας που συνήθως ό,τι άρχιζα το άφηνα ύστερα από 1-2 μήνες. Ευτυχώς, μεγάλωνα σε μία περίοδο όπου ο εθελοντισμός και τα χορηγούμενα προγράμματα, έστω και περιορισμένα, είχαν κάποια ισχύ, οπότε αυτό μου έδινε τη δυνατότητα να παρακολουθώ μαθήματα δωρεάν στο Δήμο Γαλατσίου, είτε πάνω στο χορό, είτε στη μουσική και τη ζωγραφική για μικρό διάστημα. Επιμόνως λοιπόν, και κάποιες φορές ενοχλητικά, ζητούσα να συμμετάσχω. Οι γονείς μου δεν έχουν κάποια άμεση σχέση με τις Τέχνες, πέραν των εκπληκτικών φωνών που διαθέτουν (προσωπική παρατήρηση).

 

Συνθέτεις μουσική αλλά και σκηνοθετείς μουσικο-θεατρική παράσταση. Πώς προέκυψε; Μίλησέ μας γι’ αυτό.

 

Μουσική «συνθέτω» απ ’όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Η λέξη σε εισαγωγικά μιας που δεν υπήρχε ούτε η τεχνική κατάρτιση, αλλά ούτε φυσικά και η συνειδητοποίηση του τι σημαίνει σύνθεση και μουσική και κανόνες μουσικής και όλα αυτά. Ακόμη και σήμερα, κάποια από αυτά τα στοιχεία τα κατέχω σε ελάχιστο βαθμό. Αυτό που λειτουργεί είναι το ένστικτο. Μόνο αυτό. Και αρχικώς λειτούργησε η ανάγκη.
Η σύνθεση και σκηνοθεσία μουσικοθεατρικής παράστασης, ξεκίνησε ως ιδέα από τη δραματική σχολή, όπου τον Μάιο-Ιούνιο του 2012, βοήθησα στην υλοποίηση και εκτέλεση μιας τότε μουσικής παράστασης, ιδέας του καθηγητή μας Μιχάλη Καλαμπόκη και στη συνέχεια με μια προσωπική μου ιδέα, που επιλέχτηκε από το φεστιβαλ νέων δημιουργών του Vault Theatre Plus και τον κ.Δημήτρη Καρατζιά, καταφέραμε να παρουσιάσουμε την ιδέα σε έναν καθαρά επαγγελματικό πλέον χώρο.

 

Πόσο αποδεκτό είναι από τους συναδέλφους σου, να παίζεις, να σκηνοθετείς, να παρουσιάζεις ένα πολύπλευρο ταλέντο, αν αναλογιστούμε και την ηλικία σου;

 

Να είμαι ειλικρινής, σε εποχές σαν τις σημερινές και σε χώρους καλλιτεχνικούς και τέτοιου τύπου, δεν ασχολούνται ιδιαίτερα όλοι με τους υπολοίπους. Δεν γνωρίζω καν, εάν και κατά πόσο παρατήρησε κανείς ότι εγώ συνθέτω και παίζω ταυτόχρονα ή ότι επιχείρησα να σκηνοθετήσω, γιατί φυσικά ήταν μία προσπάθεια απλώς συγκρότησης της μουσικής σκέψης. Εξάλλου τα περισσότερα παιδιά, είναι πολυπράγμονες, κάνουν πάνω από 2-3 πράγματα και όλα αρκετά καλά. Όσοι πάλι από την άλλοι βρίσκονται στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον, παρατηρούν την προσπάθεια αυτή, είτε με χαρά είτε με υποστήριξη.Δεν ξέρω κιόλας. Κάποτε μου είπαν, ότι σε ένα θεατρικό χώρο, ίσως θεωρείσαι και μέτριος ως ηθοποιός αν δεν φέρεις αμιγώς μία ιδιότητα, όπως αυτή του ηθοποιού. Ανιστοίχως και στη μουσική νομίζω. Απλά επειδή συνομιλώ περισσότερο με ηθοποιούς αυτό τον καιρό, οπότε νομίζω θα μπορούσε να ισχύει. Ένας που ασχολείται μόνο με υποκριτική, θεωρείται καλύτερος ηθοποιός από έναν που «γράφει» και λίγη μουσική κάπου κάπου. Νομίζω, έτσι είχα ακούσει κάποτε. Οι περισσότεροι ηθοποιοί κάνουν όλοι όλα. Βέβαια, άμα τα κάνεις όλα τέλεια...ε... θα αρχίσουν να σε σχολιάζουν. Αλλά ως τότε, έχουμε καιρό.....(γέλια).

 

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές Δραματικές Σχολές, κάποιες με ιστορία και άλλες με αμφιβόλου αξία. Οι γνώσεις που παρέχονται είναι επαρκείς; Σταματά ποτέ για έναν ηθοποιό η συνεχής επιμόρφωση;

 

Ποτέ οι σχολές δεν θα είναι αρκετές όσο υπάρχουν προσωπικότητες. Όσο ποικίλλουν οι δε, πρέπει να ποικίλλουν και οι μεν. Εντούτοις, υπάρχουν σαφώς «Σχολές», δηλαδή είδη σχολών που φέρουν πολλά στοιχεία και σαφή και επαρκή γνώση. Η σχολή μου για παράδειγμα, η «Αθηναϊκή Σκηνή», είναι μία από αυτές, καθότι περιείχε από αρχαίο δράμα, μέχρι musical και φυσικά τη βασική εκπαίδευση. Υπάρχει, αντικειμενικά, υποχρεωτική γνώση που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός. Και μία σωστά δομημένη σχολή, πρέπει και οφείλει να προσφέρει έναν τέτοιο πρόγραμμα. Όπως όλες οι Τέχνες, έτσι και η Υποκριτική, πιστεύω, πρέπει να έχει κανόνες, που κάνουν τη κατανόηση της ως Τέχνη ακόμη βαθύτερη και τη μαγεία της επίσης, ακόμη ισχυρότερη. Παρόλα αυτά, η εκπαίδευση ενός ηθοποιού είναι το ίδιο αέναη, όσο αέναη και ποικιλόμορφη είναι η ίδια η ζωή μας.

 

Βιώνεις το επάγγελμά σου ως ανταγωνιστικό, αναφορικά με το γεγονός ότι υπάρχουν τόσα ταλέντα, ότι δεν υπάρχουν, ότι οι νέοι ηθοποιοί αυξάνονται, ότι τα κριτήρια αλλάζουν, οι προοπτικές μειώνονται;

 

 

Δεν βιώνω το επάγγελμα ως ανταγωνιστικό. Είναι πολλοί οι άνθρωποι, πολλές οι μορφές, πολλά τα είδη θεάτρου πια, πολλά τα είδη γνώσης και προσωπικότητας που απαρτίζουν τον καθένα άνθρωπο ξεχωριστά. Αυτό από μόνο του δεν θα έπρεπε να είναι ανταγωνιστικό, μιας που ο καθένας έχει τη δύναμη της μοναδικότητάς του. Από την άλλη, είναι τόσο λίγες οι θέσεις εργασίας, που είναι σα να ψάχνεις «ψύλλους στα άχυρα». Βέβαια, δεν ξέρω, ίσως σε εποχές σαν τη δική μας, να αναδειχθεί η πολυγλωσσία, και η ήδη αυξανόμενη στροφή προς πειραματικές μορφές performance και παράστασης να ευοδωθεί. Ποιος ξέρει.

 

Ποιους θεωρούς εσύ ’’οδηγούς’’, που θέλεις να ακολουθήσεις τα βήματά τους; Ποια κείμενα όταν τα προσεγγίζεις σε κυκλώνουν με τη μαγεία τους;

 

Στη μουσική, οδηγός για εμένα είναι η Ελένη η Καραΐνδρου. Για τον τρόπο που συνθέτει μουσική για τις επιρροές της, για τη λεπτότητα του ήχου της πάνω στο κινηματογραφικό φιλμ. Οδηγός και πρότυπο ζωής. Στο θέατρο, ως κείμενο και συγγραφέας, μου αρέσει πολύ ο Μπέντεκιντ και τα έργα του. Επίσης, συγγραφείς όπως ο Αραμπαλ, που με επηρέασε πολύ, και μου διαμόρφωσε και το γούστο μου, ο Μπρεχτ, και έργα σύγχρονων, μετά το ’70, ’80. 

 

Το επίθετό σου (δε γίνεται να μη ρωτήσω) κρύβει μια συνωμοτική αμφιβολία συνωνυμίας ή συγγένειας. Συνδέεται με ένα πρόσωπο που πολλοί είδαν σ’ αυτό την αλλαγή επιδερμική ή ολοκληρωτική. Εσύ πιστεύεις στα νέα πρόσωπα; Τι μπορούν να πετύχουν;

 

Νέες ιδέες δεν υπάρχουν. Έχουν ήδη υπάρξει και έχουν αναθεωρηθεί και εμφανίζονται ξανά αλλά σε νέο πλαίσιο. Νέα πλαίσια υπάρχουν. Νέες συνθήκες, νέες κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις, νέα δεδομένα, πεπραγμένα ή και γεγονότα, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Το να μπορέσει κάποιος, να συνθέσει όλες αυτές τις πολύπλευρες πραγματικότητες και να καταφέρει και να παράγει κάτι πρωτότυπο για τη δική του ζωή, αλλά και καινοτόμο για τη συλλογική πραγματικότητα πάνω στην οποία θα αναφέρεται, είναι κατά τη γνώμη μου, μεγάλη μαγκιά. Και αρκετά φιλόδοξη πράξη επίσης. Πιστεύω στις αναθεωρημένες ιδέες, στα νέα πρόσωπα, τα καινοτόμα δηλαδή, (γιατί νέος είναι και κάποιος που απλά θα αλλάξει τον εαυτό του), δεν πιστεύω στους ουτοπιστές και πιστεύω οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ανθρώπους που αισθάνονταν πρωτοπόροι. Και ένας πρωτοπόρος μπορεί να πετύχει πολλά.

 

Τι ετοιμάζεις για το μέλλον; Κλείνοντας τα μάτια θα μας περιγράψεις ένα όνειρό σου που επιθυμείς να γίνει πραγματικότητα;

 

Δεν ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο. Με ότι έχω τώρα είμαι υπερευχαριστημένη. Αρκεί να συνεχίσω να τα έχω. Αυτό.

 

Επιμέλεια Προλόγου: Σταματίνα Θεοδοσίου

Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου



Tα ποιήματά μου...Εσύ....

Ένα βράδυ. Πρώτο βράδυ.                                                                                                              Καθώς σιγαλιά επικρατεί,ήρθε η ώρα για το τελευταίο κονσέρτο.

Ξεπλένω τα χέρια μου από το αίμα της ποίησης.

Δε θέλω άλλο πια να με καρφώνει στον Σταυρό.

Εγώ και Συ ..Μα πιο πολύ ακούγεται το Θεός μέσα μου.

Είναι μάταιο να χαμογελάς στη γραμμή του Φεγγαριού μου  όταν το είδωλο του υπάρχει ,στον νυχτερινό Καθρέπτη του παρελθόντος μιας άλλης.

Η αγάπη κρύφτηκε στα μάτια, στο Φως. Κι ας αναρωτιέσαι τι θαρρώ πως τραγουδάει μέσα στη καρδιά μου…

Εκείνος σε έστειλε και με μεθάς με Αγνότητα.

Ένα Αστέρι, θαρρώ η Αφροδίτη..(Βλέπεις..Και τα 2 με Α κεφαλαίο..Υπάρχει Ω κάπου στον ορίζοντα άραγε..) σου πήρε τη μιλιά.

Με παγωμένο βλέμμα ρίχνεις χιόνι και φτιάχνεις κοράλλια να έρθουν να περπατήσουν Νεράιδες στοιχειωμένες από ένα φεγγάρι της Ανατολής.

Όλο μιλάει το χαμόγελο σου μα χαμηλώνω το βλέμμα.                                                                                                                                      Φεύγεις.

Πας στα βράχια  να μου μιλήσεις από μακριά για τα αστέρια του Έρωτα.

Όλα έχουν το ίδιο όνομα.

Διαγράφονται δακρυσμένα (μάτια. χείλη.. λαιμός) από κράμα Χαράς και Θρήνου . Καλπάζουν  στα σύννεφα κ φεύγουν.

Το φεγγάρι έχει ματώσει λίγο..`Ισα το χρώμα, το δικό μου , να επισημάνει.

Υψώνω το χαρτί της ησυχίας μου.

Με τα δυο μου χέρια το χαρακώνω με αυθόρμητα φιλιά σκέψης.                                                                                                                                                       ΗΡΕΜΩ

Τέρμα ο Έρωτας .Θα σε ξυπνήσω (τώρα κοιμάσαι απαλά..)   ένα πρωινό του Μάη, στην εποχή μου και θα πεθάνουμε μαζί στο δειλινό του. Μόνο τότε θα υπάρξουμε μέσα στον ήχο των κυμ..Α.τ..Ω..ν. Να τι ακούω

ψ  υ χ  η  μου . Να..

 

Και θα χαθώ..θα γυρίσω ξανά..μια μέρα φωτεινή..και αν όντως υπάρχει ανάμεσα μας φως, θα γυρίσω ξανά σου λέω..Ο πόνος μέσα σου είναι διπλός για μένα. Ας είσαι χαρούμενος μέσα στις αναμνήσεις περασμένων χρόνων. Δε θα αντέξω τα κομμάτια τα σπασμένα του καθρέπτη σου. Μα θα ‘μαι δω σαν γυρίσεις σε μένα .. σα δείκτης ρολογιού σταματημένου. σαν ψίθυρος  ανάγνωσης ποιήματος σου μέσα στο σκοτάδι. Σαν άγγιγμα χεριού μέσα στον ύπνο....

η αιωνιότητα που μας ενώνει δε θα μας αφήσει να κρυφτούμε μάτια μου..είχες πει.

Θα γυρίσω ξανά σαν σε ακούσω. Μα θα ναι για πάντα. καλό ταξίδι στον ουρανό σου..

Εχθες έκλαψα..Το ξέρεις..μα δεν ήταν δάκρυα τόσο θυμού ή λύπης. Εκεί που δάκρυζα χαμογελούσα γιατί ήξερα πως είναι το πείσμα που με οδήγησε εκεί , η έκπληξη! Έχεις δίκιο σε αυτά που μου είπες. Θα είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό που υπάρχει σε μας . Αγάπη δίχως όρια και τυπικότητες .Αγάπη μυστήρια. Αγαπάμε τον Θεό μα δεν τον έχουμε γνωρίσει από κοντά.. μόνο με πράξεις. .Λατρεύουμε τον Έρωτα, την Αγάπη.. Μα είναι συναισθήματα. Δεν τα βλέπεις, μόνο τα ζεις. .ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ; ; ..

Η αγάπη είναι μυστήρια μα όταν αγαπάς,

αγαπάς για πάντα…

 

 

( Το κείμενο αυτό ,γράφτηκε στο νησί της απόλυτης έμπνευσης, στη πανέμορφη Κέρκυρα. Κάποιο καλοκαιρινό ξημέρωμα, καθώς εκείνος έβλεπε όμορφα όνειρα ξαπλωμένος δίπλα μου, εγώ ήδη ήξερα πως με είχε προδώσει με την αδελφική μου φίλη. Κι όμως..η αγάπη μου για αυτόν , ήταν τόσο αγνή …Ένιωθα ευλογημένη, έστω που κατάφερα να αγγίξω για λίγο τη ψυχή του. Εξάλλου, αυτό δεν είμαστε ; Ψυχές… τι σημασία να έχουν πια τα επίγεια όταν τα πνίγεις με τον έρωτα σου…. Σε ευχαριστώ γαλάζιε άνεμε , με έκανες να αγαπήσω τα ποιήματα όλου του κόσμου.)

Γράφει: Ελισσάβετ Μπουτζέλη

''Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα''

Η φωτογραφία είναι από τη σημερινή παρέλαση και δεν έχει υποστεί κανενός είδους επεξεργασία ή μοντάζ. Η κρίση κάνει την εμφάνισή της με απροσδόκητο τρόπο ή κάποια είπε: "Βρε άει ουστ, παλιοτάκουνα!!!"

 

Φωτογραφία και σχόλιο: Γιώργος Χρηστινίδης

'' Το μέλλον ανήκει στην έκπληξη''

34 σχόλια και 1 υστερόγραφο συσσωρεύονται στο τελευταίο βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου που τιτλοφορείται ''Το μέλλον ανήκει στην έκπληξη''.

 

Η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και εξαίρετη πεζογράφος με ένα λόγο καταλυτικό που ρέει αβίαστα αλλά και με σαφείς φιλοσοφικές και ψυχαναλυτικές προεκτάσεις μας παρασύρει σε ένα ταξίδι ειδήσεων και γεγονότων από τον διεθνή και ελληνικό χώρο. Αφηγήσεις επικαιρότητας , γεγονότα άρρηκτα συνδεδεμένα με την εσωτερικότητα του καθενός, αφού αν δε καταφέρουμε να ξεδιαλύνουμε το ''εδώ -μέσα'' δε θα ανταπεξέλθουμε στο ''εκεί -έξω''.

Μια χώρα σε κατάσταση ''άγριας μελαγχολίας'' θλίψη, οργή, θυμός, ενοχοποιητικές τεχνικές, συναίνεση σε μια χειρότερη εκδοχή ζωής. Ποτέ άλλοτε δεν...
υπήρχε τόση διάσταση ανάμεσα σε αυτό που λέγεται και σε αυτό που γίνεται. Ο πολίτης προδομένος, δεν πείθεται, καγχάζει. Μιλάμε πια για ''εγκλήματα χωρίς τιμωρία'' με πρωταγωνιστές όχι τραγικές φιγούρες που δοκιμάζονται από πάθη και βρίσκουν τη λύτρωση σε αυτοκαταστροφικούς φόνους και αυτοχειρίες αλλά για ευτελείς εγκληματίες με οφ σορ, κότερα και μίζες. Βατοπέδι, Παραδικαστικά
κυκλώματα, διαφθορά, ψεύδος γίνονται καθημερινά γεγονότα που πλήττουν την ισορροπία και το ψυχισμό του αμέτοχου μέσου πολίτη. Ανεργία, ως αυτοακύρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας και αξιοπρέπειας, ψυχικό κόστος της κρίσης, κατάθλιψη, ψυχισμός σε βαθιά κρίση , βίαιες συμπεριφορές γιατί η κρίση γεννά τη βία (''Πρέπει να φοβάσαι παιδί μου έτσι θα γίνεις νομοταγής πολίτης '', Ζαν -Πωλ Σαρτρ), αναλύονται, προβληματίζουν, αφυπνίζουν.

Η γλυκιά φυσιογνωμία της Τσαλίκογλου δεν αρέσκεται σε δακρύβεχτες και συμπονετικές ηθικοποιήσεις της κρίσης αλλά επιχειρηματολογεί υπέρ της μεταμόρφωσης της οδύνης και της πνευματικής αποφασιστικότητας. To μέλλον είναι εκεί έξω αμείλικτο, αβέβαιο, απρόβλεπτο και κυρίως ανοιχτό σε όλα τα ενδεχόμενα...

Διαβάζει και εκθέτει απόψεις: Γιώτα Κωνσταντινίδου

Πηγή: Alterthess(πρώτη δημοσίευση), press-gr (δεύτερη δημοσίευση)

Σημαία ανεμίζει, Γένος, Ελλάδα, Ελευθερία, Δημοκρατια, Σήμερα, Πολιτικοί, Ανέχεια, Σκέψεις, Σκέψεις

Μεγάλη η σημαία που στήθηκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης... δεν λέω... η μεγαλύτερη του κόσμου... Σε πιάνει δέος όταν την αντικρίζεις, όμως, μετά το ρίγος κάποιες δεύτερες σκέψεις έρχονται αναπόφευκτα να ταράξουν την πατριωτική σου αγαλλίαση. Σκέφτεσαι αυτά που λένε γι' αυτούς που έχουν μεγάλα αυτοκίνητα, θυμάσαι πως λίγα μόλις χρόνια πριν στον Δήμο Αθηναίων κομπορρημονούσαν για το μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο τους, το μεγαλύτερο της Ευρώπης, έλεγαν, και τώρα... είναι ζήτημα αν θα στολίσουν κάποιο δεντράκι. Όταν υπάρχει η ανάγκη να διατρανώσουμε κάτι με πομπώδη τρόπο μήπως είναι γιατί αυτό είναι ελλειμματικό; Όταν η εθνική σου κυριαρχία βρίσκεται υπό αμφισβήτηση, όταν δεν μπορείς να κάνεις τους συνταξιούχους σου να νιώσουν ανθρώπινα στη χώρα τους, όταν παρουσιάζεις αδυναμία να στηρίξεις μια πολύ πολύ μικρότερη σημαιούλα σε μια βραχονησίδα του Αιγαίου, τότε τι νόημα έχει αυτή η τεράστια σημαία; Για να δηλώσεις τον πατριωτισμό σου; Αυτό μπορείς να το κάνεις ψάχνοντας για την αλήθεια... την αλήθεια για την οικονομία, την αλήθεια για τα σκάνδαλα, την αλήθεια για τις λίστες και τα στικάκια, την αλήθεια... την αλήθεια... την αλήθεια... γιατί "εθνικόν είναι το αληθινόν". Δεν χρειάζεται να κραυγάζεις υστερικά.
Συγχωρήστε με! Κάποιες σκέψεις κάνω μόνο, όπως οφείλω, ως Έλλην.

Φωτογραφία και σχόλιο: Γιώργος Χρηστινίδης.

Σε ασφυκτικό κλοιό η Θεσσαλονίκη

Σε ασφυκτικό κλοιό βρίσκεται η Θεσσαλονίκη. Οι πιστοί που θα εισέρχονται στον Άγιο Δημήτριο θα υπόκεινται σε έλεγχο, όλη η περιοχή γύρω από το ναό θα είναι αποκλεισμένη, η Τσιμισκή θα αστυνομεύεται στενά κατά τη διάρκεια της μαθητικής παρέλασης, η μισή παραλιακή θα είναι απαγορευμένη για τους πολίτες κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης και οι δρόμοι αυτές τις μέρες θα ανοίγουν ή θα κλείνουν κατά το δοκούν. Η πόλη γιορτάζει την απελευθέρωση της... δεμένη.

 

Φωτογραφία και σχόλιο: Γιώργος Χρηστινίδης.

Due anni senza mia nonna

 

 

Δυο περίπου χρόνια από το θάνατο της γιαγιάς. Μιας υπερήλικης γυναίκας που αρνιόταν πεισματικά να σου εξομολογηθεί την ηλικία της . Άλλη υποστήριζε η  ίδια,  άλλη το ληξιαρχείο Παλαιάς Πέλλας που φανέρωνε την ιδιαίτερη καταγωγή και ιδιοσυγκρασία της. Όταν έθετες το ζήτημα έπαιρνε ένα σκανταλιάρικο βλέμμα απορίας που σε παραπέμπει πάραυτα στη πονηρή φάτσα (faccia) δίχρονου δισέγγονού της. Δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει.

Ήταν μια γυναίκα, άλλωστε που μεγάλωσε τόσα παιδιά, 5 δικά της, εγγόνια, ανίψια, γειτονόπουλα. Το σπίτι της ένα νεοκλασικό ξεπροβάλλει στην είσοδο του χωριού. Πιο δίπλα το καφενείο, παραπέρα η μικρή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Χωριό, άνθρωποι, συμπεριφορές, γλωσσικοί ιδιωματισμοί. Από μικρή ηλικία το αποκήρυξα, το επισκεπτόμουν σπάνια. Τώρα στην ηλικία των 28 όταν βρίσκομαι εκεί δε σταματάω να μετράω ανάσες λύτρωσης, αινιγματικής οικείωσης και βασανιστικής αναζήτησης της ρίζας μου. Νιώθω μέρος ενός μυσταγωγικού τοπίου, μικρά σπίτια, ( όσα ακόμα επιμένουν), ήχοι της φύσης, άνθρωποι φιλοπερίεργοι (και όχι εσφαλμένως μελετηροί) αλλά αναμφισβήτητα ζεστοί και γενναιόδωροι.

Η συνονόματη γιαγιά, ήταν ενδεδυμένη συνεχώς στα μαύρα, με μια μαντήλα ως μόνιμο αξεσουάρ, που δε κατάφερα ποτέ να της τη δέσω σωστά, μαλλιά άσπρα μακριά πλεγμένα περίτεχνα σε μια πλεξούδα γύρω από το κεφάλι. Σα στεφάνι.

Είχα την πιο παραδοσιακή γιαγιά και δε το συνειδητοποίησα ποτέ. Υπέρμαχος της εξέλιξης, με γοήτευαν πάντα οι περιποιημένες, μορφωμένες που εγκλιματίζονταν στις σημερινές συνθήκες.

Με το θάνατό της κατάλαβα ότι είχα πλησίον μου ένα γνήσιο, καθάριο κομμάτι της Ιστορίας. Σαρακατσάνα, σκληραγωγημένη, ψηλή, λυγερόκορμη, με μεγάλα γαλάζια χαοτικά μάτια.

Δε νομίζω να μετουσιώθηκε ποτέ με λέξεις όπως., ’’τρυφερότητα’’, ’’αγάπη’’, ’’έρωτας’’, ’’ τρέλα’’. Της έδωσαν ένα σύζυγο, τον πρόεδρο του χωριού, αυτόν δηλ. με τα περισσότερα πρόβατα. Την ημέρα του γάμου τους, εισέβαλλαν στο γλέντι οι περιβόητοι τότε ’’κομμουνιστές’’ και τους αφαίρεσαν τα τιμαλφή. Παρακαλούσε για τη βέρα της. Μια ιστορία που την άκουσα πολλές φορές ως εξήγηση για τις πολιτικές της προτιμήσεις. Στις φράσεις της αποτυπώνονταν τα κληροδοτημένα πρέπει. Έτσι μεγάλωσε η ίδια, έτσι ανέθρεψε τα παιδιά της. ’’Τι θα πει ο κόσμος;’’, ’’ Τίνος << με λέτι>> είναι , (ποια είναι η καταγωγή του)’’

Όταν την επισκεπτόμασταν στο χωριό, ακολουθούσαμε την επιβαλλόμενη από τη μαμά ιεροτελεστία. Φιλούσαμε το χέρι της, πρώτα του παππού και έπειτα το δικό της( πατριαρχική οικογένεια, δευτερεύουσα θέση γυναίκας). Εκείνοι εισέπρατταν ικανοποιημένοι τον δέοντα σεβασμό.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε σπίτι μας. Δεν ένιωθε άνετα, επιζητούσε την αυλή της, τις γάτες τις, τις γειτόνισσες.

Στο ξεκαθάρισμα επώδυνων( περιποίησή της, φροντίδα) και τρυφερών αναμνήσεων επιλέγω τις στιγμές που εναπόθετα το κεφάλι μου στο γόνατά της και αυτή μου χάιδευε τα μαλλιά. Ίσως από τότε να τραβιέμαι απότομα όταν κάποιος αποπειράται να κάνει αυτή τη κίνηση. Ή όταν έπαιρνα τα βιβλία μου, της έδινα μερικά και μελετούσα κοντά της. Τα μάτια της φώτιζαν. Άγγιζε τα γράμματα με τα δάχτυλά της. Ήταν αναλφάβητη.

Της ζητάω συγγνώμη για τις φορές που δεν ήμουν εκεί όσο έπρεπε ή που δεν της πρότεινα ποτέ να της μάθω να γράφει και να διαβάζει ( γιατί δε το σκέφτηκα ποτέ; ), ή που θύμωνα όταν με μπέρδευε με την αδερφή μου ή όταν μου ευχόταν ένα ’’καλό τυχερό’’.

Όταν επισκέπτομαι τον τάφο της , της κλείνω συνωμοτικά το μάτι και της φέρνω πάντα τις αγαπημένες της ροζ γιαγιαδίστικες καραμέλες από το φαρμακείο καθώς και άσπρες τουλίπες.

Αυτοί που φεύγουν σου αφήνουν τα κομμάτια τους στο κατακερματισμένο σου Εγώ και στέκονται εκεί για να σου χαϊδέψουν τα μαλλιά.

Μας λείπεις πολύ, γιαγιά Παναγιώτα.

 

Έγινες βρόχος….

ΒΡΟΧΟΣ

Τώρα ποὺ σ᾿ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τὴν καρδιά μου,
ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα,
ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.
Δὲν ἔχουν ἔλεος τὰ μάτια σου γιὰ μένα,
δὲν ἔχουν τρυφερότητα τὰ λόγια σου,
τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.

Ντινος Χριστιανόπουλος


Εξομολογείται: Γιώτα Κωνσταντινίδου

H Περήφανη Μανιάτισσα μας μιλά για τις σκέψεις της

Στέκεται Περήφανη μέσα στο διαδικτυακό κόσμο, με ένα «όνομα» σημειολογικό, επιλογή της σε μια χαοτική υπογραφή ταυτοτήτων.  Αγκαλιάζει την ανωνυμία της σαν να θέλει να παραμείνει μια σκέψη ελεύθερη από δεσμεύσεις και αναγνωρίσεις, αν και έχει λάβει προσωπικά βραβείο διηγήματος.

Μανιάτισσα, δηλώνοντας τη θηλυκή της υπόσταση και το τοπογραφικό της στίγμα, υπογράφει με τα γραπτά της και τη δημιουργική γραφή της μια αγέρωχη παρουσία.  Άλλωστε προχωρά μπροστά χωρίς να γυρίζει πρόσωπο στο παρελθόν, στο όποιο υπάρχει πίσω της. Η ίδια γράφει για τον εαυτό της στο blog που έχει φτιάξει ως Περήφανη Μανιάτισσα: Γυναίκα λεβεντόκορμη Μελαχροινή Σταράτη Περήφανη και Λυγερή Φιλότιμο Γεμάτη:

«Το μόνο που μπορώ να πω για μένα είναι ότι στη ζωή μου έχω προσπαθήσει πολύ. Κάποιες φορές τα κατάφερα, κάποιες άλλες όχι. Αν με ρωτήσετε τώρα για το ταξίδι, δεν ξέρω να σας πω ακόμα αν άξιζε, βλέπετε εγώ τότε κυνηγούσα μόνο την Ιθάκη. Ελπίζω να έχει δίκιο ο ποιητής. Να έγινα σοφότερη.»

Στο διήγημά της, η βιογραφία ενός αποτυχημένου,  πραγματικά ταξίδια χαρακτήρων ζωής, συναντάς τη διαπραγμάτευση του ήρωα της με την «αποτυχία».

<<Δεν οδηγεί πουθενά>>, του είχε πει η  Στέλλα, πριν από περίπου δύο χρόνια. Θα μπορούσε να είναι άλλη μια γυναικεία ατάκα χωρισμού. Δεν ήταν.»

Η Περήφανη Μανιάτισσα μας μιλάει για τις σκέψεις της και την ανάγκη εκείνη που την οδήγησε να εκφραστεί «διηγηματικά».  Η συνέντευξη που ακολουθεί μαζί της είναι μια μπουκιά οξυγόνου για όλους όσους αγγίζουν κάθε μέρα την στροφή που οδηγεί προς το αδιέξοδο.

 

Εκφράζεστε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε μια προσπάθεια να προβάλλετε τη δουλειά σας, είναι μια γροθιά στο κατεστημένο, στην έλλειψη επαρκών ευκαιριών;

 

Πριν ενάμιση χρόνο περίπου,  αισθάνθηκα ασφυξία από τις πολιτικές εξελίξεις κι έφτιαξα ένα blog για να εκφράζομαι. Με το ίδιο <<όνομα>> (αυτό που βλέπετε), μπήκα μια μέρα για πλάκα στο facebook  κι έμεινα. Εκεί μέσα μπορούσα να επικοινωνώ άμεσα και ελεύθερα με  ανθρώπους, που δε θα είχα ποτέ τη δυνατότητα να συναντήσω στη ζωή μου.  Αυτό με κράτησε μέσα στα κοινωνικά δίκτυα και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο γράφω. Για να εκφράζομαι και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους.

 Γροθιά στο κατεστημένο δεν ξέρω αν είναι, σίγουρa ομως προσφέρει μια διέξοδο. Άνθρωποι  που δεν είχαν φωνή στο παρελθόν,  που κανένα από τα συμβατικά μέσα δε θα  τους έδινε βήμα για να εκφράσουν τη γνώμη ή την αγανάκτηση τους, βγήκαν ελεύθεροι στο διαδίκτυο και έγραψαν ό,τι αισθάνονταν. Και οι νέοι δημιουργοί, κάνουν καθημερινά εκεί μέσα τα πρώτα τους βήματα.

 

 “Η βιογραφία ενός αποτυχημένου”. Πώς νοείται ο αποτυχημένος όταν είναι έρμαιο στις δεινές αποφάσεις άλλων, όταν τον παρασέρνει το  αέναο κύμα της ζωής, όταν δεν αντιδρά;

 

Αλήθεια,  ποιος είναι αποτυχημένος και ποιος επιτυχημένος;  Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Το πρότυπο του επιτυχημένου που κυκλοφορεί με κάμπριο   και αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, αποδείχθηκε σαθρό και κατέρρευσε .  Γι' αυτό και ο τίτλος του “αποτυχημένου” στα γραπτά μου είναι ειρωνικός.

Στην εποχή μας ωστόσο, είμαστε  όλοι έρμαια συνθηκών που φαίνεται να μην μπορούμε να ελέγξουμε,, αλλά δεν κάνουμε και καμία  προσπάθεια να ελέγξουμε. Υπό αυτήν την έννοια, ναι, θεωρώ ότι έχουμε  αποτύχει.

                           

 Μοτίβο του αδιεξόδου στα κείμενα σας. Ο σύγχρονος άνθρωπος, δομημένος πάνω στα αδιέξοδα, μπορεί να βρει την έξοδο-λύτρωση;

 

 Γράφοντας μάλλον προσπαθώ να κατανοήσω τα δικά μου αδιέξοδα και να βρω  λύσεις.  Δεν μπορώ λοιπόν να απαντήσω στο ερώτημα. Ο κάθε άνθρωπος είναι  αντιμέτωπος με τα δικά του προβλήματα και αυτό είναι και το νόημα της ζωής, να κάνει τη δική του υπέρβαση. Τώρα πως θα υπερβεί τα σημερινά προβλήματα, με την οικονομική και αξιακή κρίση, είναι ένα  μεγάλο ζήτημα.

                         

Ταυτιζόμαστε πιο εύκολα με έναν ήρωα μπερδεμένο, αποδυναμωμένο ή έναν κυριαρχικό και αδυσώπητο;

 

 Πιστεύω πως κάθε αναγνώστης αναγνωρίζει στοιχεία του εαυτού του σε κάθε ήρωα. Επομένως το με ποιον θα ταυτιστεί και για ποιο λόγο, δεν είναι και τόσο  προφανές. Κάθε ήρωας δεν είναι μονοδιάστατος. Ένας κυριαρχικός και αδυσώπητος χαρακτήρας  έχει και  αδύναμες πτυχές στην προσωπικότητα του.

 

Οι αναγνώστες φαίνεται να επιζητούν ένα ματαιωτικό και όχι ευτυχισμένο τέλος. Γειτνιάζει στο “είναι “ τους.

                       

 Δεν πιστεύω ότι ισχύει αυτό απόλυτα. Αν ίσχυε, τότε ολόκληρη η βιομηχανία του Χόλλυγουντ που βασίζει την επιτυχία της στο happy end, δε θα είχε λόγο  ύπαρξης. Παρόλα αυτά, υπάρχει και η ανάγκη οι άνθρωποι να νιώσουν ότι διαβάζουν ή βλέπουν κάτι αληθινό. Να αισθανθούν έστω και για λίγες ώρες, ότι  δεν είναι μόνοι, ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες αγωνίες .Συνεπώς αναζητούν στην Τέχνη κάτι που να προσεγγίζει τη δική τους πραγματικότητα.

     

 Ο Θεοτόκης νατουραλιστής, στο “Η τιμή και το χρήμα”, απεικονίζει το  σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας και την ανάγκη για αλλαγή, εσείς θεωρείτε ότι επιστρέφουμε, λόγω των δεδομένων συνθηκών, σε μια νατουραλιστική και ωμή θέαση της ζωής.

 

 Η ιστορία επαναλάμβανεται κι η διαπίστωση  αυτή πονάει.. Άλλωστε η λέξη “τιμή” έχει  διττή    σημασία. Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον, μπορώ όμως να διαισθανθώ ότι έρχονται δύσκολες μέρες. Η οικονομική εξαθλίωση  καταρρακώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει   στον άνθρωπο. Οπότε ναι, πιστεύω ότι μια  στροφή σε μια πιο ωμή και νατουραλιστική θεώρηση της ζωής είναι πολύ πιθανή.

     

 Επιμέλεια-Παρουσίαση:Σταματίνα Θεοδοσίου

 

Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου

''Συνέντευξη''

‘Ένας  πολιτικός αναλυτής, πολιτικός συντάκτης απαξιωμένος στον αδηφάγο χώρο του, εξοστρακισμένος από το συρμό του δημόσιου λόγου αναγκάζεται από τον αρχισυντάκτη να πάρει μια συνέντευξη πολύ μακριά από την ιδιοσυγκρασία του. Εκείνη, ηθοποιός, περισσότερο σταρ της τηλεόρασης, που επιβάλλεται στο κοινό αμέσως λόγω της πετυχημένης τηλεοπτικής σειράς στην οποία συμμετέχει.

’’Εσείς, μια πολιτική διάνοια, να πάρετε συνέντευξη από μένα;’’

Συναντιούνται τυχαία και η έκρηξη είναι αναπόφευκτη. Δύο κόσμοι, δυο Εγώ, δυο διαφορετικές οπτικές και θεάσεις.

Τελικά μια Συνέντευξη που μπορεί να μας οδηγήσει; Ποια θέση επιζητούμε; Του συνεντευξιαζόμενου ή του συνεντευξιάζοντος;

Γιώργος Κιμούλης, εξαίρετος σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής, αυτή τη φορά συνυπογράφει τη μετάφραση και διασκευή με τον Άκη Δήμου. Συμπρωταγωνιστεί η Δήμητρα Ματσούκα, σταθερή στις άριστες θεατρικές της επιλογές αν θυμηθούμε τη περσινή ’’Πορνογραφική Σχέση’’ με τον Στέλιο Μάινα.

Σκηνογραφία: Γιάννης Μετζικώφ.

Απίστευτο συγγραφικό δίδυμο: Χόλμαν και Βαν Γκογκ.

Ίσως τελικά η επιδιωκόμενη και πολλά υποσχόμενη προσέγγιση να προδιαθέτει μόνο μια ατελείωτη και συνεχής σύγκρουση;

Το τρίτο κουδούνι μας περιμένει…………

Θέατρο Αθηνών, κάθε Σάββατο στις 18:00 και στις 21:00 και κάθε Τετάρτη στις 19:00.

Η ταλαντούχα Ειρήνη Μηλιαρά...μας μιλά ποιητικά..

Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ταχύτητα, στις εικόνες που εναλλάσσονται ιλιγγιωδώς στην καθημερινότητά μας, μια νέα  γυναίκα  χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας και της ψυχής μας με τα ποιητικά της ανθίσματα.  Τα ποιήματά της τρέχουν σαν νερό που ξεδιψά, ακούγονται σαν καμπανούλες γλυκές από ένα παιδικό παιχνίδι, σε ξυπνούν από έναν ύπνο χωρίς όνειρα και σε βάζουν ευθύς αμέσως σ’ ένα περιβόλι δικών σου αναμνήσεων.

 

Ειρήνη Μηλιαρά σε καλωσορίζουμε στη σκέψη μας, καθώς ο κάθε στίχος σου μας φέρνει κοντά σ’ έναν εαυτό που είναι «χωρίς» φωνή μέσα μας.

Ειρήνη …..μίλα μας ποιητικά  !

 

 

"Μίλα μου"

 

Μίλα μου.

Μεγάλη κατάχρηση σιωπής έκαναν κι απόψε οι λέξεις.

Πόσες δε λησμονήθηκαν σε κάποιο ξόδεμα πληρότητας..

Σπατάλη απροσεξίας σε καιρούς λιτότητας.

Μίλα μου.

Αποθέματα θλίψης έχω μονάχα.

και κάτι ανάσες ξεχασμένες στο κορμί μου.

να μου θυμίζουν πως πάλλεται ο έρωτας.

Μίλα μου.

κάθε βράδυ αποχωρίζομαι το λίγο που μ' άφησες.

οι συναντήσεις των λυγμών μου με τη ζωή σου

ήταν χαμένες από χέρι.

Μίλα μου.

Για να πάψω να σε θέλω.

 

 

"Ώρα μηδέν.."

 

Ώρα μηδέν και κάτι λεπτά παραδοχής.

Δεν έχω τίποτα να χάσω.

Ασφυκτιά και το παράλογο όνειρο πια

που μ' έκανε ξυπόλυτη να τρέχω..

Πολύ τροφή του έδωσε η λάθος εντύπωσή μου.

Εξαπατήθηκε το εγώ μου με πλήρη αυστηρότητα.

Υπερχρεώθηκε κι η ψυχή για να φέρει σε λογαριασμό τα σπασμένα.

Πολλοί οι τόκοι για ένα δάνειο επισκευής.

Άμα γεράσω άραγε,

θα έχω κάνει καμιά απόσβεση χαρμολύπης..;

Έτσι για να λέω πως έζησα εξ επαφής

τα ένστικτά μου.

Απορία εκ του αποτελέσματος.

Δε με ξεδίψασε κανένα σύννεφο..

κι ας φέρνει χρόνια τώρα καταιγίδες η ζωή μου.

 

Χρησιμοποιείτε το κοινωνικό μέσο δικτύωσης, facebook, ως τρόπο έκφρασης. Δημοσιεύετε μύχια κομμάτια του εαυτού σας, ποιήματα σε αυτό. Είναι σίγουρα ένα μέσο, απτό, άμεσο, αλλά είναι ο κατάλληλος χώρος για τέτοιους είδους έκφραση; Τελικά ’’Τhe end justifies the means?’’

Το facebook είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, μια μορφή ανακάλυψης χρήσιμων πληροφοριών, αλλά πολλές φορές και απόλυτης βλακείας. Το ότι δημοσίευσα κατά καιρούς μύχια κομμάτια του εαυτού μου όπως λέτε, ήταν γιατί θέλησα να αποκαλυφθούν στον παραλήπτη. Καμιά φορά η απουσία της ύπαρξής σου, δεν αρκεί για να δηλώσεις την παρουσία των συναισθημάτων σου. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν ναι, «the end justifies the means»

 Πότε συλλαμβάνει κανείς τον εαυτό του να γράφει ποιήματα; Είναι η ποίηση αποτέλεσμα έντονης βιωματικής εμπειρίας ή επιθυμία ενός διαφορετικού τρόπου θέασης της ζωής;

 

Για τον καθένα η ποίηση ορίζεται διαφορετικά. Για μένα η ποίηση είναι το μέρος που φιλοξενούμαι, η συγκίνηση που νιώθει το μέσα μου όταν αντιλαμβάνομαι το πόσο μαγικά ανεβοκατεβαίνω ορόφους συναισθημάτων.

   Το σίγουρο είναι ότι εμπεριέχει πολλές θεάσεις βιωμάτων.

 

’’ Μίλα μου’’ τιτλοφορείται ένα ποίημά σας, προστακτικό, σπαρακτικό κάλεσμα. Αποτελεί μια έντονη ανάγκη των ανθρώπων στη σημερινή κοινωνία; Μιλάμε επί της ουσίας, αγγίζουμε με τις λέξεις, νιώθουμε ή είμαστε περιπλεγμένοι σε ένα άσκοπο ξόδεμα λέξεων;

 

Το «Μίλα μου» δεν το θεωρώ σπαρακτικό. Μίλα μου, σημαίνει διεκδικώ τον διάλογο, ενεργοποιώ μνήμες για να μην έχει τάσεις φυγής το αληθινό, το οικείο. Η ανάγκη του να μιλήσεις παραμένει έντονη, αλλά δυστυχώς την επισκιάζει η ηττοπάθεια. Οι λέξεις αγγίζουν επί της ουσίας, όταν ομολογούν αλήθεια. Ας μην τις ξοδεύουμε λοιπόν για να εξασφαλίσουμε παρέα στη μοναξιά μας.

’’Κάθε βράδυ αποχωρίζομαι το λίγο που μ’ άφησες’’. Γιατί οι άνθρωποι μετατρέπονται σε αδηφάγα εγωκεντρικά πλάσματα όταν αποχωρίζονται σε καταστάσεις πένθους ή ερώτων; Τι δεν μπορούν να αποχωριστούν, εικόνες, συναισθήματα, μια εφησυχασμένη έξις;

 

Κάθε απώλεια και κάθε υποψία αυτής, στο τέλος μας κάνει να γινόμαστε αυτό που δεν θέλουμε. Εγωκεντρικοί, ευάλωτοι και μίζεροι. Εάν αναλογιζόμασταν πόσο βαθύτερα μπορούμε να μάθουμε τον εαυτό μας ύστερα από έναν αποχωρισμό, ίσως να ξέραμε και τι σημαίνει πραγματική ένωση.

’’Έφερε μεγάλη πλημμύρα ’’, πότε το Εγώ δε μπορεί να μετουσιωθεί στο Εμείς και αποδυναμώνεται;

 Το «εμείς» είναι ανήμπορο στο να επιβιώσει, όταν το «εγώ» δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει χώρο και χρόνο αναπνεύσει, να συστηθεί.

Η θλίψη παρούσα και σ’ αυτό το ποίημά σας. Βιώνουμε στην καθημερινότητά μας μια εσώτερη θλίψη;

 

 Η θλίψη δεν είναι απαραίτητα αρνητική. Αντιθέτως είναι ικανή να προκαλέσει μεγάλες εκρήξεις δημιουργικότητας. Προσωπικά όταν σκοντάφτω πάνω της, προσπαθώ να μην ξεχνώ τι δεν ήθελα να γίνω ,αλλά να θυμάμαι αυτό που είμαι όταν κάτι με βρει.

Θα θέλατε να αποτυπωθούν κάποτε σε έκδοση τα ποιήματά σας; Σας το ευχόμαστε ολόψυχα. Τι τίτλο θα βάζατε σε μια τέτοια συλλογή ποιημάτων;

 

Εάν βγάλω την πρώτη συλλαβή από το «κά-ποτε» και μείνει αυτή η ξελογιάστρα μικρή, τότε κι εγώ σας έχω ξεγελάσει μια χαρά. Όσο για τον τίτλο. Κάποτε. θα τον βρω.

 

Επιμέλεια Παρουσίασης: Σταματίνα Θεοδοσίου

 

Συνεντευξιάζει: Γιώτα Κωνσταντινίδου

 

 

 

 

 

''Una persona passionata''

Τελικά η ομορφιά σημαίνει παθιασμένο ’’είναι’’;  Θέλω να τη παραλληλίσω με θεατρίνες από τα ιστορικά μπουλούκια ή με ’’una persona passionata ’’, Ιταλικού ασπρόμαυρου κινηματογράφου…

Η Έφη Καραγιάννη μετουσιώνεται στο τώρα, αναζητά το δικό της κομμάτι στη χώρο της Τέχνης και  κλείνοντας το μάτι μου λέει:  ’’να ονειρεύομαι...πως όταν δε θα χω κάτι άλλο να προσφέρω εδώ...να πάω να χτίσω μια καλύβα...κάπου στη μέση του πουθενά...με θέα...τη θάλασσα..’’

 

 

 

   1)      Αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική. Οι γονείς σου τι θέση είχαν πάνω σ’ αυτό;   Ο πατέρας σου είναι καλλιτέχνης, ασχολείται με τη μουσική. Σε στήριξαν;

 

Οι γονείς μου ήταν δυο μεγάλα ψώνια που με "υποσυνείδητους" τρόπους με εκβίασαν να γίνω ηθοποιός.
Οι γονείς μου ήταν λάτρεις του αρχαίου φιλοσόφου Ηράκλειτου και πίστευαν πως όλα είναι πόλεμος. Μόνο όταν κάτι το πολεμάς και του αντιστέκεσαι αρχίζει να δραστηριοποιείται...

 

2)      Μέντορας για σένα είναι ακλόνητο πρότυπο, ένας συνεχώς εξελισσόμενος άνθρωπος, κάτι που θες να φτάσεις; Ποιοι είναι οι μέντορές σου;

 

Μέντορας για μένα είναι όποιος με τη πρώτη ματιά θα βουτήξει στις θάλασσες που έχεις μέσα σου, θα φτάσει στους απύθμενους βυθούς σου για να φέρει στην επιφάνεια τους κρυμμένους θησαυρούς σου και να σε κάνει "πλούσιο". Είναι κάποιος που δεν είναι ακλόνητος γι αυτό και είναι εξελισσόμενος...πάντα μου άρεσε η ιστορία του Πυγμαλίωνα...γι αυτόν που έρχεται...και ονομάζει το "τέλειο" με τ όνομά σου...
"Οι Μέντορές μου ήταν φαντάσματα...κι ύστερα...ήρθες εσύ..."

 

3)      Ο σύγχρονος ηθοποιός, επιμελείται την εικόνα του, καλλιεργεί τη φωνή του. Τι κάνει όμως για το ‘’είναι’’ του, ώστε να το μεταφέρει στους εκάστοτε ρόλους;

 

 Δε ξέρω για τους άλλους συναδέλφους, αλλά εγώ επιμελούμαι της εικόνας μου, καλλιεργώ τη φωνή μου και στηρίζω το είναι μου στη "φθορά" που φέρνει ο χρόνος όσο εμείς γευόμαστε τη ζωή...γιατί ο κάθε ρόλος, είναι ημιτελής...όπως κι εμείς...

 

 

 

4)      Μου θυμίζεις συνειρμικά, πρόσωπο αλλά και φέρεσθαι θεατρίνα των ιστορικών μπουλουκιών. Ταξίδευαν και ‘’εκπαίδευαν’’ θεατρικά την επαρχία. Πολλοί συνάδελφοί σου ξεκίνησαν από εκεί αλλά το αποσιωπούν. Εσύ τι γνώμη έχεις γι’ αυτά;

 

Εγώ, είμαι ηθοποιός που ξεκίνησε απ τα "σύγχρονα μπουλούκια"...για χρόνια γυρνούσα στις επαρχίες με μια βαλίτσα στο χέρι παίζοντας θέατρο, για να μπορέσω να μεταφέρω με τη τέχνη μου αυτό που είχε πει ο Σαίξπηρ "Είμαστε φτιαγμένοι απ την ίδια ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα"...Εμένα και τώρα αν μου έλεγες, θα ξαναέπιανα τη βαλίτσα μου και θα έφευγα για νέες "περιπέτειες"...Πιστεύω πως φταίει ο τυχοδιωκτισμός μου...πως όσο όμορφα κι όσο στρωμένα κι αν είναι τα πράγματα εδώ, πάντα υπάρχει κάτι εκεί έξω που πρέπει να το ζήσεις. Στη τελική πρέπει ν αποσιωπήσεις όλα όσα δεν έκανες κι όχι όλα αυτά που έκανες και σε φτάσανε να είσαι αυτός που είσαι σήμερα.

 

 

5)      Ηθοποιός γεννιέσαι ή γίνεσαι; Η Τέχνη είναι παντού; Ηθοποιός σημαίνει φως ; Ο ηθοποιός ποιεί ήθος; Στερεότυπα, κοινότυπες εκφράσεις ή αλήθειες;

Όλοι εν δυνάμει μπορούμε να γίνουμε ότι θελήσουμε. Τέχνη είναι η ζωή, ο κόσμος όλος. Ηθοποιός σημαίνει πως είμαι κι εγώ ακόμα ένας τροχός αυτής της άμαξας που ονομάζεται ζωή .Ο ηθοποιός ουσιαστικά μιμείται τη ζωή, "παίζοντας" μεταξύ λογικής και παράλογου. Προσπαθώντας να δείξει όλες τις πλευρές του νομίσματος. Την τέχνη της υποκριτικής, θα πρέπει να τη φανταστούμε σαν μια λάγνα ερωμένη, που ενώ βλέπει το μέλλον, κοιτάει και στο παρελθόν για να βρίσκει τις ισορροπίες. Που ενώ είναι πρωτότυπη, χρησιμοποιεί κοινότυπες εκφράσεις για να γίνεται κατανοητή. Που ενώ λέει ψέματα, γνωρίζει πως κάποιες φορές είναι πιο ωφέλιμα απ τις αλήθειες.

 

6)      Γιατί όλοι οι ηθοποιοί μετουσιώνονται όταν τους δίνεται η ευκαιρία να παίξουν αρχαία τραγωδία;

     

Η αρχαία τραγωδία λειτουργεί με τη μορφή "ενεργειακού ηφαιστείου" μέσα στη ψυχή του ηθοποιού και του θεατή .Είναι η γοητεία του να ερμηνεύσεις κάτι σπουδαίο και μεγάλο, να το δεις να "γκρεμίζεται" και να περιμένεις στο τέλος τη...κάθαρση.

 

7)      Νιώθεις ότι γίνεται στις μέρες μας ανακύκλωση επίλεκτων προσώπων στο χώρο σου; Δίνονται επαρκείς ευκαιρίες για νέα πρόσωπα;

 

Η κρίση ουσιαστικά αυτό αφήνει πίσω της, τα επίλεκτα πρόσωπα. Έτσι γίνεται στον κύκλο της ζωής. Μόλις συνειδητοποιήσαμε πως οι "παλιές καλές συνταγές" δεν έχουν πια απήχηση, στραφήκαμε σε νέες. Τις ευκαιρίες οφείλεις να τις δημιουργήσεις μόνος σου. Εσύ σαν καλλιτέχνης πρέπει να κάνεις αισθητή τη παρουσία σου. Ήρθες εδώ για να πεις μία απ τα ίδια ή για να πεις κάτι καινούργιο; Τότε θα βρεις το κομμάτι του χώρου που σου αναλογεί για να εκφραστείς όπως θέλεις.

 

8)      Ποιο ήταν έως τώρα το σημαντικότερο βήμα στη καριέρα σου;

 

Το σημαντικότερο βήμα στη καριέρα μου είναι πάντα αυτό που κάνω τώρα...

 

9)      Μίλησέ μας για τους Μπαράκτορες…

 

Οι Μπαράκτορες είναι μια θεατρική ομάδα όπου είμαι μέλος της, μαζί με τον Ερνέστο Βουτσίνο, Κατερίνα Παναγιωτοπούλου και Θανάση Μπριάνα και δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 2012 παίζοντας τη σπονδυλωτή κωμωδία "Μπαρ Στόριζ" σε διάφορα μπαράκια της Αθήνας. Αυτή είναι και ουσιαστικά η φιλοσοφία της ομάδας μας...Για θέατρο που παίζεται μέσα σε μπαρ, για κατάργηση του "αόρατου τοίχου" που χωρίζει τον ηθοποιό απ τον θεατή και τον ενσωματώνει μέσα στη παράσταση. Για φέτος συνεχίζουμε με το ίδιο έργο αλλά πιο ανανεωμένο και θα φιλοξενηθούμε για όλο τον Νοέμβριο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο music hall Casablanca. Σας περιμένω να έρθετε από κοντά και ν ανακαλύψετε τι ακριβώς "συμβαίνει" με τους Μπαράκτορες.

 

10)  Μελλοντικά σχέδια; Τα όνειρά σου;

 

Μελλοντικά σχέδια;!...χμ...το ξέρεις αυτό που λένε, πως όταν κάνουμε σχέδια, ο θεός γελάει...Όπως και να χει για φέτος η χρονιά προβλέπεται γεμάτη για μένα...Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στα γυρίσματα για μια νέα σειρά που θα προβληθεί μέσω internet, κάνω πρόβες για το "Μπαρ Στόριζ" όπως είπα και παραπάνω, συνεργάζομαι με τον πολυχώρο τέχνης "studio 500" όπου θα διδάξω θεατρικό παιχνίδι σε μικρά παιδιά και κάθε Κυριακή θα είμαι στο web radio "In the mix", παρουσιάζοντας μία εκπομπή σατυρικού περιεχομένου, μαζί με τον αγαπημένο συνάδελφο ηθοποιό Θοδωρή Ρωμανίδη. Αυτά...και ενδεχομένως να προκύψουν κι άλλα πολλά...Μέχρι τότε...εμένα μου επιτρέπεται να ονειρεύομαι...πως όταν δε θα χω κάτι άλλο να προσφέρω εδώ...να πάω να χτίσω μια καλύβα...κάπου στη μέση του πουθενά...με θέα...τη θάλασσα...

 

 

 

Καλή επιτυχία στην 'Εφη Καραγιάννη και τα όνειρά της....

Συνεντευξιάζει: Γιώτα Κωνσταντινίδου